Κατερίνα Λιαράκου, Τέσσερα ποιήματα (Α εμφάνιση)

ΣΤΑΣΙΜΟ

Σηκώθηκε, με το ισχνό της
άκρο πάτησε στο πάτωμα,

Όπως η βελόνα του διαβήτη
πατά στο χαρτί,

Προσπάθησε να υψωθεί στο
μηδενικό του ήλιου

Αλλά δεν έβρισκε χέρι να
τη μετεωρίσει.

θυμήθηκε ένα παράξενο
ποίημα,

με τίτλο,  Στάσιμο. Πήγαινε ως εξής:

Η Ιοκάστη στοίχειωνε τα
μάτια του,

Η μήτρα της, ένα μακάβριο
ενυδρείο,

Το στόμα της,
αινιγματικό, άλικο.

Τον τρόμαζε η οικειότητα

και το κομμένο του
πλευρό.

Ύστερα εκείνη η ανάμνηση.

Ο μυχός της, στα χείλη
του.

ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ ΣΕ ΜΠΛΕ

Μπλε όστρακο βυζαντινό το μέτωπο

από τη μελάνη,

τα δάχτυλα στάζουν

σε ύφεση

βαθύ Ειρηνικό.

Με μελαγχολεί η αντίστιξη

των  σωμάτων

που αλμυρίζονται

στο φως —-όλα, σε μοναξιά μείζονα.

ΓΥΜΝΑ

1

Παντού εσύ.

Συνημμένη στο υποκείμενο
του έρωτα

με ένα γυμνό πυρηνικό.

Και μέσα του, βαθιά, ο
άξονας

του μαχαιριού.

2

Γεννημένη

στον αστερισμό του Κυνός

με μια λευκότητα μονάχα.

Ο στήμονας του
Μινώταυρου.

Σε διεκδικεί.

3

Χτύπησες, με μίσος, τη σφαγίτιδα

του ήλιου .Φύγε. Θα σε
σπαράξουν τα χρυσάνθεμα.

Σ Μ

Μαγευόταν από τους
δίκοπους

ανθρώπους,

όπως και να τους άγγιζε

μάτωνε τα χέρια του,

Έδινε μαχαίρι και έπαιρνε,
πίσω, μαχαίρι.

Έβρισκε παντού τις άδειες
επιδερμίδες τους—–

στο ελάχιστο της γης—–
στα λίκνα των νηπίων

και στα φωτόνια.

Η ζωή του μέσα στις ζωές
τους,

ένας ασήμαντος εγκιβωτισμός.

Ένα θαμιστικό

σώμα.

Η   Κατερίνα  
Λιαράκου   γεννήθηκε το 1976 στην
Αθήνα.

Είναι απόφοιτη του
τμήματος Ιστορίας  και  Αρχαιολογίας.

Ζει και εργάζεται στην
Αθήνα ως εκπαιδευτικός.