ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Νόμιζες ότι
θα στέκω
αρχαίο άγαλμα στην προκυμαία
απολιθωμένη στήλη άλατος
να ατενίζω νυχθημερόν
τα αναστυλωμένα Σόδομα.
Νόμιζες θα καμαρώνω
τους άθλους και τους τίτλους σου
«τον άνδρα τον πολύτροπο
που ανθρώπων γνώρισε πολλών
τους
τόπους και τα ήθη».
Νόμιζες
ότι θα ρήμαζε το βιος σου
δεν θα ‘βρισκες
αμπέλι
ούτε παλάτι ούτε σκυλί.
Μα τώρα προσκυνώντας τον ανίδεο
ποιος να τολμήσει να σου πει
«Τα πήγαμε περίφημα χωρίς εσένα»;
Πώς να μάθουμε
να σε έχουμε ξανά ανάγκη;
ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ ΕΝΑ ΦΙΔΙ
Τον βρήκαμε μια νύχτα στην κρυψώνα του
ν’ αλλάζει δέρμα.
ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ ένα φίδι.
Τώρα έχει την έκφραση εκείνου
που εγκατέλειψαν οι παιδικοί του φίλοι.
Κροκοδείλιο χαμόγελο.
Τις άκρες του κρατάνε δυο ψαλίδια.
Δεν τον πονάνε τα ψαλίδια.
Το χαμόγελο πονάει.
