Ο πρωινός καφές έχει κάτι από τα χείλη σου και μια γεύση θανάσιμου οργασμού. Θα μπορούσες να ήσουν τραγούδι ή έστω λευκό χαρτί, να μην προκαλούσε τη μήνιν των ανθρώπων η ομορφιά και η ελευθερία σου. Κρατώ από σένα εκείνο το χαμόγελο που σημάδεψε ένα απόγευμα αμηχανίας. Δεν έχουν οι τροχιές μας ανάγκη πειστηρίων για μια συνάντηση που πέρασε στο ανεκπλήρωτο. Όμως τις νύχτες, σαν με καλούν για απολογισμούς οι νεκροί φιλόσοφοι της βιβλιοθήκης μου, αδυνατώ να τους εξηγήσω πώς γίνεται να ζεις με το τίποτα πώς γίνεται το ανύπαρκτο να το μετατρέπεις σε προσδοκία μόνο και μόνο αγγίζοντας ένα σταχτοδοχείο… Άκου η δική μας μικρή ιστορία δεν γράφτηκε σε δρόμους ανώνυμους με τυχαία στυλό και καφέδες ευκαιρίας. Ό,τι αποτυπώθηκε είχε τη σφραγίδα του μοναδικού, στα μέτρα των ονείρων μας δηλαδή. Υπάρξαμε εκλεκτικοί ακόμα και στ’ αγγίγματα, ζυγίζοντας ακριβοδίκαια τις επιθυμίες.
