Η ποίηση είναι ζήτημα ενός απογεύματος. Μέσα σε ένα απόγευμα
μπορείς να γράψεις μια ολόκληρη ποιητική συλλογή. Με μια ποιητική συλλογή
μπορείς να κλείσεις τους λογαριασμούς σου με την ποίηση και να ξεκουραστείς για
πάντα ή να ασχοληθείς με άλλα πράγματα, την κηπουρική πχ, τη ζαχαροπλαστική ή
το ψάρεμα. Παραμένει άγνωστο σε ποιόν θα φέρει τη λύρα του ο Απόλλωνας. Ποιος
θα έχει τη χάρη να τραγουδήσει σαν τον Ορφέα.
Χίλιοι
ποιητέςπαριστάνουν την ποίησηως τέχνηπουέχει τα χαρακτηριστικά μιας εκκεντρικής ασχολίας αβέβαιων
προσωπικοτήτων,καιισχυρίζονται πως κάθε πράξη τους είναι ιδιαίτερης
αξίας απλά και μόνο επειδή
επιδεικνύεται ως τέτοια (για να θυμηθούμε τον Ταρκόφσκι). Όμως σε
μια καλλιτεχνική δημιουργία, η προσωπικότητα δεν επιβάλλεται, αλλά υπηρετεί μια
άλλη, ανώτερη, κοινή ιδέα. Πασχίζουν να
γράψουν, να βγάλουν βιβλίο, να το παρουσιάσουν, να βάλλουν δυο-τρεις φίλους να
πουν δυο καλά λόγια, να κάνουν παρέα προπαντός μόνο με «χωμένα άτομα» που θα
τους βοηθήσουν στην καριέρα τους. Κλείνουν θέση σε ανθολογίες που προορίζονται
για την αιωνιότητα.
Εμφανίζεται
λοιπόν, από το πουθενά κάποιος που κρατάει στα χέρια του τη λύρα του Απόλλωνα
και μας ξετρελαίνει με το τραγούδι του. Δεν δείχνει καθόλου καταπονημένος από
την προσπάθεια. Φρέσκος, χωρίς επίγνωση τις περισσότερες φορές για το κατόρθωμά
του να αναβαπτίσει την ποίηση σκορπώντας το φθόνο στους ομότεχνους, οι οποίοι
δεν έχουν παρά να σχολιάσουν πικρόχολα πως «του’κατσε η μπίλια».
