Δύσκολα να εντυπωσιαστώ με χολιγουντιανές κινηματογραφικές
παραγωγές του σήμερα. Αυτό όμως το φιλμ δεν είναι σαν τ’ άλλα. Σκληρό, τρυφερό,
έντονο, με καλές ερμηνείες, ψαγμένη φωτογραφία, προχωρημένη σκηνοθεσία
(ατέλειωτα μονοπλάνα), υπέροχη μουσική∙ ένα καταιγιστικό ψυχογράφημα για την
αρρωστημένη λάμψη της αναγνωρισιμότητας και το ντελίριο εγωκεντρισμού των
ανθρώπων του θεάματος.
Κάποιοι χαρακτήρισαν το “Birdman” ως το φιλμικό γεγονός του
’14, κάποιοι άλλοι ως η καλλιτεχνική απελευθέρωση του Alejandro González
Iñárritu. Προσωπικά, είχα καιρό να απολαύσω μία τέτοια ταινία κι ας ξεχαστεί
όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα άλλα «δημιουργήματα» από τον μάταιο και φθαρτό
κόσμο του θεάματος. Έτσι κι αλλιώς, τί δεν είναι αναλώσιμο σ’ έναν καθόλα
αναλώσιμο δυτικό κόσμο; Οι όποιες υπερβολές της ταινίας, το γκροτέσκο κάποιων
σκηνών ακόμα και η αμερικανική ανοησία –που, μεταξύ μας, τσακίζει κόκαλα- είναι
στοιχεία που την ενισχύουν.
Συναρπαστικός Keaton, εκνευριστικά καλός Norton, λατρεμένη
Emma Stone, άφωνος με την τέχνη του Emmanuel Lubezki. Απ’ όσα άκουσα και απ’
όσα είδα, κρατώ το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα του έργου και κάποιες πολύ
ιδιαίτερες ερμηνευτικά και σκηνοθετικά στιγμές… Απολαύστε την υπεύθυνα!
