Η ποίηση ευτυχώς μας βρίσκει, είναι υπομονετική, ξέρει να
περιμένει. Όλα τα συγχωρεί και όλα τα υπομένει. Η ποίηση μακροθυμεί,
αγαθοποιεί, δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει και δεν επαίρεται. Δεν ασχημονεί, δεν
ζητεί κάτι για τον εαυτό της, δεν παροξύνεται και δεν διαλογίζεται το κακό. Δεν
χαίρεται την αδικία, χαίρεται την αλήθεια και πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει,
πάντα ελπίζει και πάντα υπομένει. Περιμένει
στο ταχυδρομείο, στο ράφι του βιβλιοπωλείου και της βιβλιοθήκης μας. «Συγγνώμη
για την καθυστέρηση» μας λέει, όπως είπαν οι Ναπολετάνοι για την κατάκτηση του
πρωταθλήματος από την ομάδα τους με τον άγιο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Οι εκτιμήσεις γίνονται κάποια στιγμή στις βιβλιοθήκες, όχι σε
βιβλιοπωλεία και αίθουσες παρουσιάσεων. Η αξία της ποίησης είναι για πάντα, δεν
τελειώνει ποτέ, σε σύγκριση με άλλα υλικά ή θεολογικά αγαθά που μπορούν να
χαθούν ανά πάσα στιγμή μέχρι την αιώνια ευδαιμονία, δηλαδή τον παράδεισο. Σε
σύγκριση με τις άλλες θεολογικές αρετές, όπως η πίστη, η ελπίδα και η
φιλανθρωπία, η ποίηση ως αιώνια αρετή είναι ισχυρότερη και παντοτινή. Η ποίηση
είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη.
Η ποίηση δεν εκβιάζεται, δεν βιάζεται, δεν αδημονεί. Δεν
επιβάλλεται (με τα συνήθη μέσα). Άρχει. Επικρατεί. Αγάλλεται. Δεν παραγκωνίζει
και δεν παραγκωνίζεται. Δεν μοιάζει με τον Σαρκοζί που δίνει κλωτσιές για να
μπει στην πρώτη γραμμή στα Ηλύσια Πεδία. Δεν μας απομένουν άλλωστε, παρά τρία
πράγματα: η αγάπη, η ελπίδα και η ποίηση. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η ποίηση.
Ο ποιητής δεν υβρίζει. Καθυβρίζεται.
