Φίλος ποιητής μου εξομολογείται πως μέσα στις υποχρεώσεις της
καινούργιας του δουλειάς είναι να στήνει και πάγκους στη Λαϊκή Αγορά: του λέω
να έχει τα μάτια του και τα αυτιά του ανοικτά, να καταγράφει εικόνες και
κουβέντες, ιδιωματισμούς και ντοπιολαλιές. Ο Γιάννης Βαρβέρης υπάλληλος του
Υπουργείου Εξωτερικών αρνήθηκε να ακολουθήσει την καριέρα του διπλωμάτη που
ακολούθησε ο συμμαθητής του Γιώργος Βέης, για να μην απομακρυνθεί από την
Ελλάδα. Ποιητής είσαι μόνον στη χώρα σου.
Ο Φίλιππος Βλάχος το 1975 που τον επισκέφθηκα στο τυπογραφείο
του εκεί στη Μαυρομιχάλη, απέρριψε ευγενικά το πρωτόλειο ποίημα που του έδωσα
και μου είπε πως αν ήθελα να γίνω ποιητής έπρεπε να επιστρέψω αμέσως μετά τις
σπουδές μου στην Ελλάδα. «Πρέπει να ακούς κάθε μέρα στ’ αυτιά σου τη γλώσσα
σου» μου είπε, «δεν φτάνει να διαβάζεις ελληνικές εφημερίδες». Η γλώσσα είναι
ζωντανός οργανισμός και σε μολύνει σαν διαπεραστικός ιός.
Εγκαταλείψτε τα μεταπτυχιακά σας, τις δουλειές σας και την
καριέρα σας στην αλλοδαπή. Επιστρέψτε στον τόπο σας. Ακόμα καλύτερα γυρίστε στο
χωριό σας. Μάθετε πόσο έχει ένα κιλό ντομάτα και μια φρατζόλα ψωμί. Μπείτε σε
λαϊκά καφενεία και ουζερί. Εγκαταλείψτε το ΙΧ και μετακινηθείτε με τις
συγκοινωνίες. Δεν μπορεί, κάπου η γλώσσα θα σας βρει και θα σας πετύχει στο
κούτελο.
