Μονομάχοι

Ας αποχαιρετιστούμε.

Εις το επανιδείν στο μνήμα.

Πλησιάζει  η ώρα μας.

Και λοιπόν;

Δε νικήσαμε.

Στην αρένα θα πεθάνουμε.

Ακόμη καλύτερα.

Δεν θα κάνουμε φαλάκρα

Εξαιτίας των γυναικών, και των μεθυσιών.

… Κι ο ουρανός πάνω από το Κολοσσαίο

Είναι το ίδιο γαλανός

Όπως και πάνω απ’ την πατρίδα μου,

Την οποία άδικα εγκατέλειψα

Χάριν των αληθειών

Καθώς επίσης

Χάριν των πλούτων των Ρωμαίων.

Άλλωστε,

Δεν μας πρόσβαλε κανείς.

Τι είναι, άραγε, προσβολή;

Απλά αυτό,

Προφανώς,

Ήταν το ριζικό μας . . .

Πλησιάζει η ώρα μας.

Οι άνθρωποι εκνευρίστηκαν.

Στην αρένα θα πεθάνουμε.

Οι άνθρωποι θέλουν θεάματα.

Μετάφραση από τα
ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©

Гладиаторы

Простимся.

До встреч в могиле.

Близится наше время.

Ну, что ж?

Мы не победили.

Мы умрем на арене.

Тем лучше.

Не облысеем

от женщин, от перепоя.

…А небо над Колизеем

такое же голубое,

как над родиной нашей,

которую зря покинул

ради истин,

а также

ради богатства римлян.

Впрочем,

нам не обидно.

Разве это обида?

Просто такая,

видно,

выпала нам

планида…

Близится наше время.

Люди уже расселись.

Мы умрем на арене.

Людям хочется зрелищ.