Ι

Όλα τα
ποιήματα είναι ορφανά.

Ζουν σε
κάποιο ίδρυμα.

Άλλοτε
παιδιά άλλοτε γέροι.

Τις νύχτες
μαζεύονται στη σάλα.

Και διαβάζει
το ένα το άλλο.

ΙΙ

Όλα τα
ποιήματα είναι ένοχα.

Ποτέ δεν θα
απολογηθούν.

Μερικά
καταδικάζονται στην λήθη.

Όμως η μνήμη
είναι ο πιο ανελέητος κριτής.

ΙΙΙ

Όλα τα
ποιήματα κρύβουν ένα μυστικό.

Σε κάποιο
στίχο υπάρχει μια καταπακτή

μια κρύπτη
απόκρυφη

ένα χαλαρό
πλακάκι ή μία σάπια σανίδα

για να
γλιστρήσει ο αναγνώστης στην τσουλήθρα

ΙV

Τα περισσότερα
ποιήματα φοβούνται να πεθάνουν

γι αυτό και
ερωτεύονται συνέχεια

μα ο θάνατος
δεν έρχεται ποτέ ακαριαία

στην
πραγματικότητα

τον
προετοιμάζει πάντα η αρχή τους.

V

Όταν ένα
ποίημα ερωτεύεται γίνεται επίμονο συχνά.

Επαναλαμβάνει
συνέχεια τους ίδιους στίχους

την ίδια
κίνηση το ίδιο χάδι

σαν
παλίρροια ή μικρή ακροβάτισσα στο χιόνι.

VI

Τα ποιήματα
είναι αστέρια.

Στέλνουν το
φως τους ακόμα

κι όταν τα
ίδια είναι νεκρά.

VII

Αν δεις στον
δρόμο σου ποίημα γνωστό

μην το
χαιρετήσεις.

Προσποιήσου
ανωνυμία, κάνε πως δεν το ξέρεις.

Σε κανένα
ποίημα δεν αρέσει η οικειότητα.

Δίνουν το
κορμί τους σε όλους

δεν φιλούν
όμως κανέναν.

VΙΙΙ

Ποίημα από
ποίημα διαφέρει.

Κανένα
ποίημα δεν είναι ποτέ το ίδιο με το άλλο.

Όλα όμως
προέρχονται από την ίδια αρχαία κοίτη.

IX

Όλα τα
ποιήματα είναι αλκοολικά.

γέρνουν
επικίνδυνα,

βυθίζονται
στο οινόπνευμα.

Κυκλοφορούν
στο αίμα.

Κι ύστερα
εκσφενδονίζονται στο άπειρο.

Χ

Κάθε ποίημα
είναι ένας άντρας.

Πλαγιάζεις
μαζί του στο σκοτάδι.

Το πρωί
μένει μόνο η μυρωδιά

άγνωστης σάρκας
στο χαρτί.