ΕΙΜΑΙ
ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ
<Οι μάσκες μας περιέχουν ως τον ερωτικό σπασμό.>
Μάνος Χατζιδάκης
Ημουν μάσκα όταν με γνώρισες-μάσκα χαράς ήταν το πρόσωπό μου.
Αφημένη σ΄απατηλά όνειρα αγνοούσα τα μονοπάτια της ηδονής,τα
παράδοξα παραστρατήματα του Έρωτα.Κι όταν με κράτησες.μου
χάρισες ρούχο καθαρό-καινούριο-μα τόσο βασανιστικά ιδανικό,που
είπα να το διώξω από πάνω μου λίγο προτού αβίαστα αφανιστώ.
Κι έγινα μάσκα κούρασης-με λίγες ρυτίδες,σκιές κάτω από τα μάτια.
Πήρα τους δρόμους,κρύφτηκα στ΄αριστερό καταφύγιο-λίγο πριν το ρυάκι.
Έτρεξα.απαρνούμενη την καταστροφική φορά του έρωτα από φόβο.
Από φόβο μήπως γίνω μάσκα θανάτου.
*
Υπάρχουν
μερικά βράδια που οι άνθρωποι περιμένουν.
Δεν κοιμούνται, περιμένουν.
Κι ο χρόνος μένει ακίνητος-κολλημένος σ’ ένα βασανιστικό παρόν.
Που δε λέει να γίνει αύριο.
ΕΠΙΘΥΜΙΑ
Δεν θα΄θελα να είμαι λέξη.
Να μην συρθώ σαν πόρνη από στόμα σε στόμα.
Να μην με σπαταλήσουν ασυλλόγιστα ασυνείδητοι δημαγωγοί του
έρωτα.
Να μην μ΄αλλοιώσουν πένες προδομένων εραστών και μετά γυρνώ
στους δρόμους
Ψάχνοντας να δώσω νόημα στην υπόστασή μου
Γυρεύοντας να τρυπώσω παράνομα στα κιτάπια κάποιου διάσημου
ποιητή.
Μήπως και σώσω κάτι από την υπόληψή μου.
Δεν θα ΄θελα να είμαι λέξη.
*
Ζήσαμε
ό,τι μπορέσαμε να αντιληφθούμε πως μας ανήκει
Και πάλι ένα μέρος μονάχα.
Δεν διαθέταμε τη νοημοσύνη των αισθημάτων
Το ένστικτο μας πρόδωσε.
Και φαίνεται τώρα.
Σα να ξεστράτισε ο δρόμος της σκέψης μας τότε.
Έφτασε ο καιρός να αναρωτηθούμε.
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Περάσαμε έρωτες πολλούς.
Ανταμώσαμε σατύρους αγκιστρωμένους
σε σώματα που΄ξεραν μόνο να ξεχνούν.
Ψυχές δεν γνώρισα πολλές να μου ανοιχθούν σε πλάτος και σε βάθος
Της δικής σου τις διαστάσεις δε λησμόνησα.
Περάσαμε έρωτες πολλούς-
Κρυφά και φανερά-
Μας στιγμάτησαν για να μας αφήσουν μετά
εκεί απ΄όπου ξεκινήσαμε,
Στην πρώτη νιότη.
Μαζί.
Μαζί βαδίζουμε σιωπηλά ακούγοντας τους κραδασμούς
του ανέμου της ζωής,
Τις ελευθερίες μας μοιράσαμε σωστά.Με οικονομία.
Και ο χρόνος μάς σεβάστηκε.
Η Προφητεία του ανέμου
( Στην Δέσποινα)
Να περάσεις το ποτάμι.
Να ανακυκλώσεις τη ζωή που σπατάλησες.
Mα εγώ…καρφωμένη στην μία όχθη,
αρκέστηκα στο να ονειρευτώ την άλλη.
ΑΙΣΘΗΣΙΣ
Η βροχή
Το βράδυ
Το φεγγάρι
Η Γη
Η Γεύση τους
Το Άρωμα
Που βγαίνει από τα χείλη της Αγάπης σου
Ανεξίτηλο είναι
Μοιάζει
Με Φύση
Με Εποχή
