 |
| από την ταινία “το άσπρο άλογο” του Λαμορίς |
Enrique Solinas, Δύο Ποιήματα
(μετάφραση: Στάθης Ιντζές)
Κλιματικές αλλαγές
Πατέρα,
σήμερα που ξανασμίγουμε
σε τούτη την απελπισμένη πόλη
ας μιλήσουμε για τον καιρό
που ‘ναι καλύτερο
απ’ το να συζητήσουμε για άλλα θέματα.
Ας μιλήσουμε για την βροχή ή τον ήλιο
αλλά μη με ρωτήσεις
για το θάνατο που μας περιμένει.
Η ιδέα να μοιάσω στον Ζαν Πωλ Σαρτρ
ακόμα με γοητεύει
όπως ο ήχος ενός μαχαιριού
που σπαθίζει την πραγματικότητα
(και δεν το λέω μόνο εγώ)
Ο θάνατος
πρώτα συμβαίνει στις λέξεις
κι έπειτα εγκαθίσταται
πλάι στα μάτια
(και δεν το λέω μόνο εγώ)
Πατέρα,
σήμερα βλέπω εσένα,
και ταυτόχρονα βλέπω αυτόν που πρόκειται να γίνω.
Πια τίποτα δεν γίνεται.
Είναι μάταιο.
Καλύτερα,
ας μιλήσουμε για τον καιρό.
***
Το σπίτι
Το σπίτι είναι χαμένο μες σ ‘ένα κήπο
ή ένας κήπος κρύβεται στους αδένες τού σπιτιού μας,
η στοιχειώδης γλώσσα,
ο λαβύρινθος της πέτρας,
τα κλαδιά των δέντρων που αγκαλιάζουνε έναν κόσμο που υποφέρει.
Μερικές φορές ο κήπος ανασαίνει και αφήνει να φανούν εκείνοι οι τοίχοι που ήταν κάποτε ολόφωτοι.
Άλλοτε κάποιοι επινοούν έναν κόσμο δίχως να γνωρίζουν αν είναι κατοικίσιμος.
Το σπίτι περιέχεται στο ίδιο το σπίτι.
Είναι μια διαρκής απώλεια για κάθε κήπο.
Το σπίτι είναι ένας χαμένος κήπος
σε κάποιο μέρος της μνήμης.
οι μεταφράσεις δημοσιεύονται
με τη σύμφωνη γνώμη και την άδεια του ποιητή
***
Cambios climáticos
Padre,
hoy te vuelvo a encontrar
en esta ciudad desesperada.
Charlemos sobre el tiempo
que es mejor
a conversar sobre otras cuestiones.
Hablemos de la lluvia o el sol
pero no me preguntes
sobre la muerte que nos sucede ahora.
La idea de parecerme a Jean Paul Sartre
aun me seduce
como el sonido de un cuchillo,
atravesando la realidad
(y no te lo digo).
Toda muerte
primero sucede en las palabras
para luego llevarse a cabo
en los ojos
(y no te lo digo).
Padre,
hoy te veo
y al mismo tiempo veo al que seré,
pero distinto.
Ya nada se puede hacer.
Es necesario.
Mejor,
charlemos sobre el tiempo.
***
La casa
La casa está perdida en un jardín
o un jardín esconde en su garganta el hogar que vivimos,
lenguaje elemental,
laberinto de piedra,
las ramas de los árboles que abrazan
a ese mundo herido en el costado.
A veces el jardín respira y deja ver
esas paredes que alguna vez fueron de luz.
A veces inventan un mundo sin saber
que no se entra jamás,
que hay que permanecer afuera dela Historia.
La casa está perdida en unos ojos que nunca más veré.
La casa está perdida en esa misma casa.
La casa es una pérdida constante
en cualquier jardín.
La casa es un jardín perdido
en el lugar de la memoria.
——-
Ο Enrique Solinas είναι Αργεντίνος ποιητής.
Γεννήθηκε στην πόλη του Μπούνος Άιρες το 1969
