Eπιμέλεια: Πέννυ Μηλιά
Έπειτα από τιμητική πρόταση και σε συνεργασία με τη Marija Dejanović, καλέσαμε ποιήτριες που έχουν γράψει ή θέλουν να γράψουν ποιήματα για να δημοσιευθούν στις 8 Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας, χωρίς άλλους περιορισμούς ως προς ειδικότερο θέμα ή την έκταση. Τα ποιήματα που μας εμπιστεύθηκαν και επιμελήθηκα θα δημοσιευθούν σε 2 μέρη.
Έχω την αίσθηση ότι δίνουν τον παλμό από το πολύπαθο αλλά ρέον και ζωντανό, πολύχρωμο σώμα των γυναικών, της καθημερινότητας και των αγώνων τους στην εποχή μας.
Συμμετέχουν οι ποιήτριες: ντέμη α., Άννα Αφεντουλίδου, Γεωργία Βεληβασάκη, Μάρω Γαλάνη, Χριστίνα-Καλιρρόη Γαρμπή, Αναστασία Γκίτση, Πόππη Δέλτα, Έφη Ζωγράφου, Λένα Καλλέργη (μέρος α’), Αθανασία Κακαράντζα, Ελένη Καρρά, Ειρήνη Μαργαρίτη, Αντωνία Μποτονάκη, Μαριάννα Νικολάου, Χαριτίνη Ξύδη, Ευσταθία Π.,Ελένη Τζατζιμάκη, Αλήτις Τσαλαχούρη, Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη, Βάσω Χριστοδούλου (μέρος β’).
Πέννυ Μηλιά
***
Αθανασία Κακαράντζα
Υπό κατασκευή
το χρονομπάουλο με πάπυρους περγαμηνές
ημερολόγια τόνους τόνων αναμνήσεις
πυροτεχνήματα απόγνωσης αδρεναλίνης
πολυμαθούσες καθημερινές μορφές
σε τέχνες επιστήμες στοές
χαρακώματα
γράφουν με δακτυλογράφους
στην πλάτη μιας λεβέντισσας
τους συνδυασμούς της πρωτεΐνης
πανδεσία κληρονομιάς
σε θάλασσες πεδιάδες
όπου είναι ικανή να δείξει η πυξίδα
σέρνεται δεμένη στα πόδια μας
Μην προσπαθήσεις να την κόψεις, δεν κόβεται
Μια γυναίκα χιλίων χιλιετιών
το κουβαλάει
ψηλά
πάνω από το κεφάλι της
ξυλεία για τον χειμώνα
Μας πολιορκεί με θάρρος
καταπέλτες του θεού το δάχτυλο
ένας στόχος της απέμεινε
να μας το παραδώσει
χωρις σκουριά χωρις σκόνη
λαμπερό διάφανο περήφανο
Μην τυχόν και ξεχαστεί ξανά στο υπόγειο
Κρατάει συντροφιά
σε εκείνες που γεννήθηκαν σε κόλαση
Μας διδάσκει
Πως καρφώνεις πλανήτες
σε ουράνια τάφρο
με σπίθες καταπόνησης μυών
Πως ξεκουράζεσαι μέσα σε κυκλώνα φασαρίας
Πως ξεκοκαλίζεις απαγορεύμενα βιβλία
Πως βιώνεις συμμαχίες σεβασμού
άρθρων οργάνων χρωμάτων
Πως αναμειγνύεις θεραπείες με υλικά παράλληλων συμπάντων
Πως σχεδιάζεις κόκκινες καμπύλες σε πολυδιάστατη ύπαρξη
Πως ενώνεσαι με διαφορετικά στοιχεία
Πως βιδώνεις την αισθηση του ανήκειν στην μονοτονία
Πως αποδράς απο καταβόθρες
Πως μισείς πως αγαπάς χωρίς πυθμένα
Πως δρας αντιδράς στην εξορία
Πως ρευστοποιείς άκαμπτα φύλλα
Πως σβήνεις τα φανταστικά είδωλα από την φαντασία
Πως μεταλλάσσεσαι σε ανθρώπινο άνθρωπο
Το τείχος αδιαπέραστο
το γκρεμίζει ξανά και ξανά
Δεν πτοείται, ορμάει
καθοδηγεί τους ορίζοντες
αγκαλιάζει ναδίρ και ζενίθ
δεν πρόκειται να υποχωρήσει
πριν την μεταλαμπάδευση
Το αγγίζει η παλάμη μας, μας λυγίζει η λάμψη του
Βαστάμε
υπογραμμίζουμε τα ονόματα
απομνημονεύουμε τις βιογραφίες
απαγγέλουμε τις εφευρέσεις
υμνούμε τις θυσίες
Είμαστε μόνες σήμερα;
η προπόνηση δια βίου φιλοσοφία
Τι μας απέμεινε;
για όσες απογοητεύσαμε
να συντηρούμε το στάδιο
να συμμετέχουμε στην σκυταλοδρομία
Ελένη Καρρά
ΘΕΣ πες Ιαλ Πες ΘΕΣ Λέω
πάλι την ίδια ιστορία πάλι, την ίδια ιστορία λέω, πώς σφυρίζουν me too me too me too κουνάνε τις διχαλωτές τους γλώσσες πράσινες σκοτεινές οι αφηγήσεις καθώς ξετυλίγονται σε μπούκλες μέδουσα την είπαν γιατί τρόμαξαν το κεφάλι της κόψαν όμορφη γιγάντια τρομερή πάνω από θάλασσες σκηνές οθόνες σφυρίζουν μάτια θανάτου όλα της τα κεφάλια σ’ όλες τις γλώσσες παίρνουν σπαθιά παίρνουν μικρόφωνα να σκοτώσουν το τέρας η ομορφιά του Θες πές ιαλ πάλι την ίδια ιστορία πάλι την ίδια ιστορία λέω πέφτουνε κεραυνοί μέσα στη νύχτα, καράβια σπάνε η μορφή της σκοτεινή Θες πές ιαλ τρόμος τρόμος κι όλεθρος την είπαν γυναίκα πήραν σπαθιά πήραν λουλούδια το κεφάλι της πέταξαν στα βράχια μα οι γλώσσες οι γλώσσες
(από την έκθεση ΘΕSPECIAL, 2021)
Ειρήνη Μαργαρίτη
TALK SHOW
χθες η μητέρα μου, καλεσμένη σε κάποιο βραδινό talk show, ασπρόμαυρη την έβλεπα να βουρκώνει και να λέει: και πού να πήγαινα; δεν μπορούσα να μεγαλώσω μόνη τρία παιδιά. πού να πήγαινα; άλλα χρόνια τότε. εν τω μεταξύ στο στούντιο να βρέχει και να μπουμπουνίζει. η δημοσιογράφος ανοίγει μια ομπρέλα και συνεχίζει τις ερωτήσεις. η μητέρα μου είναι μια άλλη. λέει: όχι, δεν το μετάνιωσα που δεν έκανα παιδιά. έχει ένα ύφος τέλειο (είμαι πολύ σπουδαία)
(από τη συλλογή «συννεφοκυνηγητό», εκδόσεις Μελάνι, 2023)
Αντωνία Μποτονάκη
Κι ας μη διαβάσανε ποτέ τους «Αντιγόνη»
Τα ασθενοφόρα πάνε κι έρχονται.
Από τα επείγοντα βγαίνει μια μυρωδιά γνώριμη κι ανυπόφορη.
Ζέστη πρώιμη κι ο αέρας πηχτός και κίτρινος.
Στις ζαρντινιέρες αγριόχορτα, πλαστικά ποτήρια κι αποτσίγαρα.
Τα ασανσέρ ανεβοκατεβαίνουν γεμάτα κόσμο.
Πρώτη χειρουργική, τρίτη παθολογική, πρώτη καρδιοχειρουργική, πέμπτος όροφος.
Οι διάδρομοι ατέλειωτοι κι όταν περνάς
κοιτάς κλεφτά μες στους θαλάμους
τις μεσήλικες γυναίκες που
γέννησαν τα παιδιά τους κι ύστερα στέρεψαν
τα πάντρεψαν κι ύστερα σώπασαν
μεγάλωσαν τα εγγόνια τους και
τώρα
ξεπροβοδίζουν τους γέροντες.
Σκυφτές ταΐζουν
ισιώνουν τα σεντόνια
αλλάζουν τη θέση του μαξιλαριού
καμμιά φορά κρατούν μες την παλάμη τους για ώρα
τα κυρτά δάχτυλα και περιμένουν
ν´ ακούσουν
μιαν ευχή η μια συγνώμη.
Ψάχνουν στις τσέπες τους ψιλά για τα βαρκάτικα
ραντίζουν με θαλασσινό νερό
κι αφήνουν ένα βαζάκι γλυκό του κουταλιού κάτω από
το μαξιλάρι των ετοιμοθάνατων.
Με τα πρησμένα πόδια τους, τα αχτένιστα μαλλιά τους
τα οστεοπορωμένα κόκαλα, τα πλαδαρά μεριά
τα κρεμασμένα στήθια με την ξινή τη μυρωδιά
έτσι
έτσι σηκώνουν πότε πότε το κεφάλι και μυρίζουν
τον αέρα που μπαίνει απ´ τα μισάνοιχτα παράθυρα
γυρεύουνε τη μυρωδιά της πασχαλιάς
το «χαίρε» των Χαιρετισμών τους.
Κι ύστερα
– πέρασε η ώρα, στο σπίτι θα ‘χει ανέβει το ζυμάρι, μουρμουρίζουν
κι ας λένε πως
ποτέ δεν πιάσανε ζυμάρι και προζύμι.
Στο δρόμο για τη στάση του λεωφορείου, κοιτούν το είδωλο τους στα τζάμια των καταστημάτων, αλλά δεν τους θυμίζει απολύτως τίποτα.
Μαριάννα Νικολάου
Απολίνωση*
Το σώμα ανήκει
Σε ποιον
Ανήκει το σώμα;
Σαρξ εκ της σαρκός
Σάρκα
του Αδάμ
Σάρκα
Ζυμάρι σε κόβει
Ζυμάρι σε ψήνει
Ζυμάρι σε μοιράζει
Σε μοιράζεται
Θεία Κοινωνία
Σάρκα βρόμικη
Σατανική
Μολυσμένη
Σε γυναικωνίτη
Σφαλισμένη
Σάρκα βωβή
Πλευρό εδώ
Δάχτυλο εκεί
Δαχτυλίδι
Δεσμά
Το σώμα δεσμά
Φορά
Σ’ αυτήν τη χώρα
Σώμα της Εύας
Δ α γ κ ω μ έ ν ο
Δηλωμένο
Σφραγισμένο
Πρωτοκολλημένο
Σε Υπεύθυνη Δήλωση
Βαλμένο
Γραμμένο
Κ ο μ μ έ ν ο και Ρ α μ μ έ ν ο
Στα μέτρα Σας
σώμα σου
σώμα του
σώμα Του
σώμα τους
Το σώμα
Δεν ανήκει
Σε σένα
Σ’ εκείνον
Σ’ Εκείνον
Εκείνους
Το σώμα
Ανήκει
Και δεν μπορείς
Μόνη σου
Εύα
Στη χώρα αυτή
Να πεις
Όχι
*Στην Ελλάδα του 2025 αν μια γυναίκα θελήσει να προβεί σε απολίνωση σαλπίγγων ως μέθοδο αντισύλληψης και είναι παντρεμένη με θρησκευτικό γάμο, χρειάζεται την έγγραφη συγκατάθεση του συζύγου της.
Χαριτίνη Ξύδη
Ηρωίδες του Ντράγιερ
Ηρωίδες του Ντράγιερ
Αντιγόνες σε κλεψύδρα
από μπαρούτι
Για πόση λάμψη
προειδοποιούν
τα καμένα φιλμ
Για πόσο καημό
οι καθρέφτες
Μπαλαρίνες σε μουσικό κουτί
Αγνές γενναιόδωρες κι απελπισμένες
από χιλιάδες λέξεις – σπείρες
πιο χυδαίες και από εγκληματία
Μπροστά στον καθρέφτη
προσεύχονται ακίνητες
Να μην υπάρξει άλλος δρόμος
άλλη ερημιά κυψέλη ή σύνορο
Μαγικά να τελειώσει
η ζωή τους
στο κουταλάκι της βανίλιας
(από τη συλλογή Τακούνια, Άνεμος Εκδοτική, 2011)
Ευσταθία Π.
***
οι λευκές μου φίλες, ή και όχι τόσο λευκές, ή και λιγότερο άσπρες
μιλάνε για μαχαίρια και πόδια που τρέχουν δώδεκα η ώρα τη νύχτα
τέσσερις, τρεις, δύο, μία
αμάξια που ίπτανται ενώ τα δικά μας πόδια δεν τρέχουν, κι όμως
τώρα δες μας διψασμένες για ασφάλεια
όλο κάτι, κάπως, κάπου, κάποτε βρίσκουμε να δικαιολογήσουμε τις
εξαρτήσεις μας
όπως για παράδειγμα αυτή από τα δέντρα. ψάχνουμε αδιάλειπτα
τη σκιά τους να ξαποστάσουμε κι η μια δίπλα στην άλλη είμαστε
δάσος
ενδεχόμενες ερωτόληπτες φεμινίστριες
διεσταλμένες κόρες
κόρες διεστραμμένες
μητέρες ίσως κάποιες, κάπου, κάποτε, ήδη, ποτέ
(από τη συλλογή Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας, Θράκα, 2022)
Ελένη Τζατζιμάκη
Η Μαρία είπε
Γ.Χειμωνά, «Ο Γάμος»
Η Μαρία είπε
μια σκληρή ντροπή εμποδίζει να αισθάνομαι τα αισθήματα
και κλείδωσε τον εαυτό της έξω από το σπίτι.
Οι βέρες κρεμασμένες γύρω απ’ τον λαιμό
Τον ευθυτενή άξονα
Που οδηγεί στον νου.
Λαιμός:
«Ο νοητός καλόγερος γύρω από τον οποίο
Κρέμονται, σε άθροισμα,
Τέσσερα χέρια,
Τέσσερα πόδια
Και οι σιαμαίες ε…ες τους.»
Αγάπη:
Αυτό το δίποδο τέρας
Που κοιμάται και ξυπνάει στο χαλί της εξώπορτας
και τρώει κάθε μέρα
τις περιστροφές των βημάτων.
Ανοιγοκλείνει η πόρτα και μπαίνει μες στο σπίτι ο αέρας του κόσμου.
Αλυχτά.
Η μυρωδιά της πόλης
Εκτραχύνει
Τη μυρωδιά του κορμιού της.
«Η εναλλαγή στις μυρωδιές θα μας αποτελειώσει
σαν δύσοσμο,
Θανατηφόρο χημικό.»
Η Μαρία,
παλιά νοσοκόμα,
Με πείρα στους λιπόθυμους,
Έτρεχε πάντα πρώτη
Να φέρει τον αιθέρα ή άλλα διεγερτικά.
Όμως τώρα,
Δεν θέλει άλλο.
(από τη συλλογή Το παράδοξο των διδύμων/ένα ποιητικό transcription στον Γιώργο Χειμωνά, εκδόσεις Μελάνι, 2018)
Αλήτις Τσαλαχούρη
Το Κορίτσι που ήθελε να πάει στη θάλασσα σαν το πουλί– H ”Πόλη Που Ήταν Κάτω Από Βουνά-Κι Όλοι Έλεγαν Ψέματα Πως Δεν Συμβαίνει Τίποτε Κακό Σε Αυτήν”-Σταματάει να είναι ”H Πόλη Που Ήταν Κάτω Από Βουνά Κι Όλοι Έλεγαν Ψέματα Πως Δεν Συμβαίνει Τίποτε Κακό Σε Αυτήν”-Όταν οι κάτοικοί της μαζί με το υπόλοιπο τηλεοπτικό κοινό-Ακούν από αναζητήσεων εκπομπή-Πως Το Κορίτσι που ήθελε να πάει στη θάλασσα σαν το πουλί-Και για δύο μήνες έχει εξαφανιστεί-Δολοφονήθηκε απ’ τον εραστή της εν ψυχρώ-Και στις εκβολές του ποταμού της πόλης-Με λάσπη έχει θαφτεί-Ο θύτης δίνει συνεντεύξεις στην εκπομπή-Όπου πέφτει σε αντιφάσεις και ψέματα σαν στριμωχτεί-Κι οι μπάτσοι απ’ την πρωτεύουσα-Αποφασίζουν να μην κυνηγούν μόνο τους φτωχοδιαβόλους του κόσμου-Και να κάνουν τη δουλειά που οι μπάτσοι στην πόλη δεν έκαναν-Ο θύτης επιτέλους συλλαμβάνεται και στην ομολογία του λέει πως το Κορίτσι στραγγαλίζει με σκοινί-Γιατί χωρίς αυτόν θέλει να ζήσει στη θάλασσα σαν το πουλί-Ύστερα με ένα φίλο-Άλλοθι που για ‘κείνο το βράδυ επινοεί-Θα παίρνει μέρος στις αναζητήσεις του Κοριτσιού-Με μούρη τάχα-Σκοτεινή-Και θα καθησυχάζει τους γονείς της με λόγια αλατισμένα σαν φαΐ-Απ’ την αποκάλυψη αυτή-Στην ”Πόλη Που Ήταν Κάτω Απ’ τα Βουνά Και Όλοι Έλεγαν Ψέματα Πως Δεν Συμβαίνει Τίποτε Κακό Σε Αυτήν”– Ό,τι σκοτεινό κι αν κρυβόταν-Παύει να κρύβεται αυτοστιγμεί-Οικονομικά σκάνδαλα-Μηχανορραφίες-Φθόνοι-Ανομολόγητα πάθη – Μίση – Και μνησικακίες – Ξεβράζονται στον αφρό στης κοινωνίας-Ό,τι κακό μέσα στους τοίχους ζούσε με ησυχία -Πίσω από δόντια καθαρά-Κι επιμελημένα νύχια-Κι όλων τα πρόσωπα απ’ την επίγνωση σκοτείνιασαν σαν νύχτα-Γιατί το Κορίτσι που ήθελε να πάει στη θάλασσα σαν τα πουλί – Τους ξεμπρόστιασε την τάξη-Την καθεστηκυία-Αποτελώντας την κορύφωση της κακουργίας που υπήρχε στην πόλη αυτή-Αιωνία-H ”Πόλη Που Ήταν Κάτω Από Βουνά-Κι Όλοι Έλεγαν Ψέματα Πως Δεν Συμβαίνει Τίποτε Κακό Σε Αυτήν”-Σταματάει να είναι ”H Πόλη Που Ήταν Κάτω Από Βουνά Κι Όλοι Έλεγαν Ψέματα Πως Δεν Συμβαίνει Τίποτε Κακό Σε Αυτήν”-Όταν οι κάτοικοί της μαζί με το υπόλοιπο τηλεοπτικό κοινό-Ακούν από αναζητήσεων εκπομπή-Πως Το Κορίτσι που ήθελε να πάει στη θάλασσα σαν το πουλί -Και για δυο μήνες έχει εξαφανιστεί-Δολοφονήθηκε απ’ τον εραστή της εν ψυχρώ-Και στις εκβολές του ποταμού της πόλης-Με λάσπη έχει θαφτεί-
(από τη συλλογή Κάθαρμα, Εκδόσεις Οδός Πανός, 2020)
Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη
Ρεσιτάλ μπαλέτου
Η εφηβεία μου ήταν ένα ρεσιτάλ μπαλέτου.
Οι αρσενικοί γιατροί είπαν πως πρέπει να φορέσω σίδερα
αφού δεν κράταγα
ίσια την πλάτη
μέσα τα πλευρά
σταθερό τον κορμό
ευθεία το βλέμμα
πάνω το κεφάλι
τεντωμένα τα γόνατα
σφιγμένους τους γλουτούς.
Το πρόβλημα δεν ήταν
η σκολίωση
η κύφωση
η λόρδωση
οι χαλαρές αρθρώσεις
η υπερέκταση γονάτων
ο ευθιασμός του αυχένα
ο τραυματισμένος μηνίσκος
αλλά η αναπνοή.
Έπρεπε να αναπνέω
σωστά
ελαφρά
αθόρυβα.
Να μην ακούγομαι.
Αλλιώς
όταν θα μεγάλωνα
–όταν θα γινόμουν γυναίκα–
θα προκαλούσα
–το σώμα μου είχε αλλάξει πολύ απότομα–
μέσα σ’ ένα χρόνο δώδεκα πόντους ύψος πήρε αυτό το παιδί
και τρώει συνέχεια δεν σταματάει καθόλου
Κι εγώ χόρευα ακολουθώντας τον ρυθμό πιστά.
Έξι, επτά, οκτώ κι ένα
–ούτε μια αναπνοή παραπάνω γιατί μερικά αγόρια
παραφυλάνε–
πάντα παραφυλάνε μερικά αγόρια στις γωνίες,
να προσέχεις παιδάκι μου
Τα σίδερα με καίγανε.
Έλιωναν τα κόκκαλά μου.
Έσκιζα τις σατέν κορδέλες και τα καλσόν.
Στάχτες στα μαλλιά μου.
Κάρβουνα στα νύχια μου.
Ξερόκλαδα στα δόντια μου.
Πριν αναπτυχθώ
είχα ήδη γίνει αποκαΐδια.
Βάσω Χριστοδούλου
***
αποφασίζεις να πας τελικά
βάζεις καρούλια στα πόδια
τρέχεις με χέρια
με το στόμα με τα μαλλιά σου
τρέχεις να προλάβεις τον άλλον
που έχει ζήσει 15 ζωές και τώρα
άλλο δε θέλει
δεν τον αφορά αν καίγεται η Αθήνα
αν καίγεται το σπίτι του
η ψυχή σου αν καίγεται
κάθε μέρα στις 7 που έχει πιει ήδη
όσο πίνω εγώ Σάββατο βράδυ
χωρίς το αμάξι
ελπίζοντας ο ταρίφας να είναι αριστερός
και να μοσχοβολάει δυνατότητα
και τρέχεις μόνη σου
και δεν έρχεται κανείς από πίσω σου
και το μπροστά τελειωμό δεν έχει
κι απλά τρέχεις με τα παπούτσια σου λιωμένα
και τα δάχτυλα μαζεμένα αρχίδια
επειδή σε ξεμπρόστιασε το ψέμα
που δε θυμάσαι ότι είπες
αλλά εσύ τρέχεις ακόμη
να φτάσεις όπου δεν έφτασε ποτέ κανείς
να πάρεις το βραβείο του τριαξονικού μαλάκα
που θυσίασε τον εαυτό του για ένα δήθεν
ερωτικό στιγμιότυπο
σαν αυτά που δεν είδες ποτέ
στο σινεμά που δεν πήγες
τρέχα μαλάκα για το παράσημο
του κορόιδου που δεν ήξερε
ότι όταν πάψουν να σου σερβίρουν φαΐ πρέπει να φύγεις γι’ αλλού
κι όσο σου γράφω ο εαυτός μου
τρέχει να προλάβει να ζήσει
ό,τι με μανία του αρνήθηκαν οι γονείς
οι έρωτες
οι φίλοι
οι δουλειές
κι οι συνθήκες που δεν ωρίμασαν ποτέ
τρέχω να δω αν χτύπησα το αμάξι
χτες βράδυ που πάρκαρα τον εαυτό μου
σ’ ένα πεζοδρόμιο χωρίς φώτα
να φάω άλλη μια κλήση μπας κι εκατοστήσω
κάτι άλλο πέρα απ’ τα χρόνια μου
τρέχω να δω αν τα πόδια μου
ακόμη με σέρνουν όπου τους πω
ενώ με ρίχνουν κάτω
και μαυρίζουν τα γόνατά μου
και δεν ξέρω από πού ξεμύτισε κι αυτή
η μελανιά πάλι
έπεσα ή το σώμα μου άρχισε να μου λέει
σταμάτα πια
τρέχω να προλάβω μη γίνει το κακό
που έχω στο κεφάλι μου
ενώ το κακό είναι πάντα πολύ πιο μεγάλο
απ’ ό,τι υπολόγιζα
και δε θα το πρόφταινα ποτέ
δεν είναι κακό να τρέχεις
δεν είναι κακό να θες να προλάβεις
το κακό πάντα είναι
ότι δε θα είσαι ποτέ έτοιμος
να δεις εκεί πού έφτασες
τι θα δουν τα μάτια σου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
Η Αθανασία Κακαράντζα γεννήθηκε στην Καρδίτσα στο τέλος της δεκαετίας του ’90, με επιρροές και βιώματα στη Μαραθέα. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στο ΑΠΘ, στο τμήμα φυσικής. Η τέχνη και η επιστήμη αποτελούν τις δύο μεγάλες αγάπες της από μικρή.
Η Ελένη Καρρά είναι δημοσιογράφος (μέλος της ΕΣΗΕΑ) και μεταφράστρια. Μεγάλωσε και σπούδασε στο Παρίσι. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στον ημερήσιο Τύπο. Έχει συνεργαστεί με εφημερίδες, περιοδικά, εκδοτικούς οίκους και πολιτιστικούς φορείς.
Η Ειρήνη Μαργαρίτη γεννήθηκε το 1979 και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε θέατρο κι εργάζεται ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Φλαμίνγκο (Εκδόσεις Μελάνι, Αθήνα, 2014), για την οποία τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή-ποιήτριας «Γιάννη Βαρβέρη» της Εταιρείας Συγγραφέων, φλου (Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη, 2019), υποψήφια για το βραβείο ποίησης του λογοτεχνικού περιοδικού «Αναγνώστης», και συννεφοκυνηγητό (Εκδόσεις Μελάνι, 2023). Από τις εκδόσεις Μελάνι κυκλοφορεί και η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο, Επιλεγμένα είδη, (Αθήνα, 2017). Ποιήματα της έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.
Η Αντωνία Μποτονάκη γεννήθηκε στην Κρήτη και ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει ένα μυθιστόρημα και τρεις ποιητικές συλλογές. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Ζαν Μορεάς και ήταν υποψήφια για το κρατικό βραβείο ποίησης.
Η Μαριάννα Νικολάου είναι διδάκτωρ Αρχαίου Δράματος και Θεατροπαιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αιγαίου με μεταπτυχιακό Συγκριτικής Γραμματολογίας στην Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία & τον Πολιτισμό. Έχει σπουδάσει Αγγλική Γλώσσα & Φιλολογία, καθώς και Δημοσιογραφία & ΜΜΕ στο ΑΠΘ. Υπήρξε υπότροφος John McGrath του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, όπου σπούδασε Δημιουργική Γραφή. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός Αγγλικής Γλώσσας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και αρθρογραφεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Γράφει ποιήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα και παραμύθια, και συντονίζει εργαστήρια δημιουργικής γραφής για παιδιά και ενήλικες. Έργα της έχουν βραβευτεί και δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους και περιοδικά. Είναι μέλος του Δικτύου Γυναικών Συγγραφέων κατά της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών “Η Φωνή της”. Η ποιητική της συλλογή “Εκ Γυναικός” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γερμανός.
Η Χαριτίνη Ξύδη γεννήθηκε στο Βόλο και κατοικεί στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει ιστορία και αρχαιολογία. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε με το μυθιστόρημα “C-Minor-Ένα Αιρετικό Ρομάντζο” (Ιωλκός 2005). Ακολούθησαν 14 βιβλία, ποίηση, πρόζα και πεζά. Σήμερα, εργάζεται στο Πρωτοδικείο Αθηνών, και, λοξώς, ως επιμελήτρια εκδόσεων.
Η Ευσταθία Π. γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Φιλολογία και Γενική Συγκριτική Γραμματολογία. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός και επιμελήτρια εκδόσεων. Προς το παρόν ζει στην Αθήνα. Έχει γράψει δύο ποιητικές συλλογές: Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας (Θράκα, 2022) και Σίνγκερ (Θράκα, 2025).
Η Ελένη Τζατζιμάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Είναι υποψήφια διδάκτορας του τμήματος Νεοελληνικής Φιλολογίας ΕΚΠΑ. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές από τις εκδόσεις Μελάνι (Η μαγεία της άνωσης, 2009/ Μετά την ενηλικίωση, 2012/Σε ποιον ανήκει μια ιστορία;/Who does a story belong to?, 2015 και Το παράδοξο των διδύμων-ένα ποιητικό transcription στον Γιώργο Χειμωνά, 2018). Ασχολείται με τη μουσική και το τζαζ τραγούδι.
Η Αλήτις Τσαλαχούρη γεννιέται στην Καμίνα της Κεντρικής Αφρικής-Από γονείς μετανάστες-Από το 1974 ζει στην Ελλάδα-Εργάζεται από δεκαέξι ετών σε εφημερίδες και περιοδικά στο τμήμα της διόρθωσης και αποχωρεί για λόγους ψυχικής υγείας το 2010-Σπουδάζει στη Σχολή Σταυράκου-Αναγκαστικά-Σκηνοθεσία-Γιατί δεν υπάρχει τμήμα σεναρίου-Και πραγματοποιεί μια ταινία μικρού μήκους με τον τίτλο ”Οι δρόμοι περνάνε μέσα από τις πόλεις” βασισμένη σε διήγημα του Μπουκόφσκι- Η οποία παίζεται στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας– Το 2016-Ο ποιητής και εκδότης Γιώργος Χρονάς της δίνει την ευκαιρία να περπατήσει στο δρόμο της Οδού Πανός– εκδίδοντας στις πολύτιμες εκδόσεις του-Το πρώτο της βιβλίο-Το ”Καρουσέλ του Τσε Γκεβάρα”-Το 2020 θα εκδώσει πάλι από τις εκδόσεις της Οδού Πανός-Τη δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο “Κάθαρμα”-Τον Φεβρουάριο του 2024 παρουσιάζονται στο Θέατρο Τέχνης υπό τον τίτλο “Τραγούδια”-Τέσσερα τραγούδια σε στίχους της- Με μουσική του αδερφού της συνθέτη Φίλιππου Τσαλαχούρη και την ηθοποιό Λουκία Μιχαλοπούλου-Η πρώτη εκτέλεση των τραγουδιών είχε γίνει με τη φωνή της Λένας Κιτσοπούλου-Τον Απρίλιο του 2024- Παρουσιάζει για πρώτη φορά στο YouTube τη συλλογή της “Μια ωραία πεταλούδα”– Πεζοποιήματα με τη συνοδεία μουσικής- Τη γραφή της την ονομάζει “πεζοποίηση γραμμένη σαν τηλεγράφημα” και δεν περιέχει σημεία στίξης-Τη στίξη την κατάπιε η ψυχιατρική αγωγή-Αφήνοντας μόνο μία παύλα-
Η Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1994 και μεγάλωσε στην Αθήνα και στα Βατερά Λέσβου. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δύο συλλογές διηγημάτων της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια (Τα φτερά του κόκορα, 2018, Το Κενό, 2022). Η πρώτη της ποιητική συλλογή, Χαρτογράφηση, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Θράκα το 2024.
Η Βάσω Χριστοδούλου γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1982 κι άρχισε να γράφει και να πίνει σαν να μην υπάρχει αύριο. Το αύριο τη βρήκε με 3 ποιητικές συλλογές, μεταφράσεις, συνεντεύξεις, συμμετοχές σε ανθολογίες, περιοδικά, εφημερίδες, ιστολόγια που έτυχε να συμβούν επειδή δεν ήξερε να λέει όχι. Δεν ετοιμάζει τίποτα καινούριο γιατί την ενδιαφέρει να γράφει στα σόσιαλ και να μαζεύει λάικ. Εύχεται να πεθάνει στα πόδια της και να γίνει ένας καλός άνθρωπος.
