Ποιος ξεχνάει ποιον;
Όχι δεν θα πω: είμαι στενοχωρημένος,
αυτή καταντά μια εγωιστική φράση,
Σκέφτομαι, ως εικόνα που χάνει τα χρώματά της,
να κλαίω κατά διαστήματα,
να κλαίω με το ρολόι,
να χύνω δάκρυα χρώματος,
αλλά φοβάμαι την υποβάθμιση του θρήνου μου.
Θα καθίσω οκλαδόν στο μωσαϊκό
σαν ινδιάνος ανέμελος
περιμένοντας έναν προσηλυτισμό από αγγέλους.
Και θα προσευχηθώ πιστεύοντας ότι
η αδελφή μου,
ο πατέρας μου,
και η μάνα
ανταμώνουν κάθε απόγευμα στον ύπνο τους.
Εγώ μόνο απουσιάζω,
είμαι το σκουπόξυλο που παράτησαν οι μάγισσες,
θέλω να τους θυμηθώ,
όλους μαζί
κι έναν-έναν τους
να τους αναθεωρήσω.
Μα εκείνοι δεν με γνωρίζουν,
αφού εγώ απουσιάζω,
με ένα κλάμα που γίνεται
η προϋπόθεση της λησμονιάς τους.
Δεν ενοχλώ;
Έτσι όπως ανασαίνουν οι μηχανές
απασχολούν το όνειρό μου, πατάνε το γκάζι, όχι το γκαζόν,
μας οδηγούν στη δουλειά βραδιάτικα.
Δεν θυμάμαι να ενόχλησα κανέναν
παρά μόνο την παρουσία μου.
Το σπίτι έχει γεμίσει έπιπλα-αγάλματα
που οι γωνίες τους παριστάνουν τις οξείες.
Δεν θυμάμαι να γίνομαι ενοχλητικός
παρά μόνο στα όνειρά μου,
μα κι εγώ παράπονο δεν έχω,
έμεινα ανενόχλητος τηρώντας τους κανόνες της κυκλοφορίας σαν εξαίρεση.
Περιποιήσου το τραύμα μου κόσμε,
αν γυρίζεις γύρω μου,
χίλιοι κόσμοι να γυρίζουν γύρω από χίλια πρόσωπα,
κανείς δεν μίλησε,
όλοι κοιμούνται.
Παρακολουθώ το ΚΤΕΛ που φανερώνεται σαν εξωτικός γίγαντας μέσα από την πηχτή σκόνη.
Μας χαιρετούν οι επιβάτες από τα τζάμια και το χνώτο τους αποβαίνει ανύπαρκτο.
Αυτή είναι η πληρωμή σου, όταν δεν ενοχλείς.
Δημήτρης Τούλιος
Γεννήθηκα στην Πάτρα το 1966.Έχω βγάλει μια συλλογή ποιημάτων,Παθητικό Κάθισμα,εκδόσεις χαραμάδα,2016.Κείμενά μου απαντώνται σε διάφορα sites.Κάνω σκιτσάκια.
