απόψε το γκαζάκι μας τελείωσε
η μυρωδιά της πολυκατοικίας μου
γνώριμη γραφή
το σπίτι μου δεν έχει μυρωδιά. οι τουαλέτες του μυρίζουνε τσιχλόφουσκα
το τσιγάρο είναι ή διπλό ή στραβοκαίγεται
τα μάτια μου
ο στραβισμός κάνει τον σβέρκο μου να γέρνει
το χαρτί μου γέρνει. στραβοκοιτάει περαστικούς
και μετά το μετανιώνει. γλυκοκοιτάει σαν μια θεά
που αυτό που δεν την βολεύει της φαίνεται ελκυστικότερο. θα σταματήσει
να παίρνει ταξί
η Νέα Υόρκη είναι μικρή. στα μπαρ τους φτάνεις
και περισσεύεις με τα πόδια
μισά πόδια
μια νύχτα που ‘βρεχε. ούτε καν. μια νύχτα
κανονική
δηλαδή συνηθισμένη
σε είδαν να πετάς απ’ τα στενά και σου ‘κοψαν τα χέρια. όταν χαμογελάς
είσαι πιο όμορφη. φαφούτα
έφτυσες τον κόσμο τους με όλα σου τα δόντια
και τώρα δεν σε ακούνε. την νύχτα
θα σου εξηγήσει με αλφαβητική σειρά όλους τους λόγους που έπαψε
να θέλει να είναι πρώτη. άρρωστο μουνί
όλοι μιλάνε για τον HPV και πριν το σεξ, σιωπή
οι γάτες έχουν ένα ευεργετικό τρίχωμα που σαν το αγκαλιάζεις
γίνεσαι τρυφερός
κάτι το αντίθετο από αυτό που έκανες στο σώμα μου. το σώμα μου έγινε
άδειο δωμάτιο. το πλαίσιο υγιές
ο κάτοικός του βρώμικος
η βεβήλωση. είναι σιωπή
αρχίζει με την άφεση των αμαρτιών μου
και τελειώνει με τις τελευταίες λέξεις της βίβλου. η βίβλος
είναι το πιο διάσημο γραπτό. οι λέξεις
που με μπερδεύουν
θυσιάζουν το παρόν στο μέλλον
και μετά κάθονται σαν χάνοι και το περιμένουν. οι νευρώνες μου
αντικαθίστανται με τύμπανα
το μυαλό μου παίζει ντραμς με ένα χέρι. το κομμένο σου χέρι
έπεφτε απ’ τα σύννεφα και το ‘πιασα πριν σκάσει
στο έδαφος
γάζες γάζες ράμματα
ανοιχτά πόδια
και σταυρωμένα τα χέρια
τώρα θα με πηδάτε για μισό μεροκάματο
τρεις χιλιάδες μία λέξεις περνάνε από το μυαλό μου
και συνειδητοποιώ το πόσο μου αρέσουν οι αριθμοί
η στατιστική των γραμμών
η αισθητική
τρεις χιλιάδες μία ανάσες και παραπάνω. κοστίζει η θεραπεία μου
χωρίς την διάγνωση. άρρωστο μουνί
δεν έχει όριο
το όριο. και ξάφνου τον θυμάμαι
γαμημένος εξουσιαστικός κανόνας της τιμωρίας
κοινωνίας
να φαγώνεται με την ενοχή του ότι
δεν μου έχουν βάλει ποτέ όριο
τύψεις τύψεις πυροδότηση
όχι
δε παύσατε πυρ
πιστεύετε στην ύπαρξη των μαγισσών και
τις τεμαχίζετε
ΓΚΡΑΟΥ
άγχος στρες και εξαπάτηση
μήνες αρρώστιες και αφροδίσια
σαν φετίχ
με άσπρες ρόμπες
Σύντομο βιογραφικό
Η Φωτεινή Μεστροπιάν στα 22 της χρόνια ζει στο Κουλέ Καφέ της Θεσσαλονίκης. Καταβροχθίζεται από την σχολή της Ιστορίας και Αρχαιολογίας, από την δουλειά στην εστίαση και από την αγαπημένη συνήθεια των νυχτερινών επισκέψεων σε ό, τι θυμίζει μπαρ. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: Κοιμήσου, ο ήλιος δεν θα λάμψει, Εκδόσεις Πηγή (2023) και Φρικούπολις, από τις αυτοοργανωμένες εκδόσεις Μόνομπλοκ (2023).
