Όταν αφηγηματικά χαζεύω

Μια ανέγγιχτη κουρτίνα από ιστό αράχνης και σκόνη παράλληλη στην επιφάνεια του ανατολικού παραθύρου φωσφόριζε από τις μεσημβρινές ηλιαχτίδες σαν εκρού ή γκρι υφαντό υπομονετικής γριάς που αποθήκευε τις ώρες και τις κλωστές στο ξύλινο μπαούλο το οποίο βρισκόταν ακριβώς κάτω από το παράθυρο. Η οποία συνήθιζε να πλέκει τα απογεύματα -καθισμένη σε αυτό-  με τις ώρες και με το βλέμμα της να αντικρίζει την Δύση διακριτά στον χρόνο σαν να ήταν σε επιφυλακή και να είναι σκυμμένο στο μεταξωτό της υφαντό όταν σιγουρευόταν για την ασφάλειά της. Εστίαζε τόσο στις κλωστές και στις βελόνες της που η σκιά της στο ξύλινο δάπεδο έμοιαζε με έναν μαύρο ιδανικό καμβά για τις μεταξωτές της κλωστές και τις χρυσαφένιες της βελόνες, για λίγο πρόσεξε το μαύρο αυτό φόντο ή την Δύση και αρκούσε για να κόψει την στιλπνότητα του δέρματος της λίγο και στην άκρη, τόσο που άρχισε να περιποιείται την πληγή της, με μιαν ωριμότητα όπως εκείνη της στιγμής που η σκέψη κατευθύνεται στην προέλευση της δυστυχίας… Έτσι έμοιαζε λοιπόν η ανέγγιχτη κουρτίνα από ιστό αράχνης και σκόνη που ήταν παράλληλη στην επιφάνεια του ανατολικού παραθύρου και φωσφόριζε από τις μεσημβρινές ηλιαχτίδες σε χρώμα εκρού ή γκρίζο…

Μιχάλης Ανδριόπουλος

 

Σύντομο βιογραφικό

Ο Μιχάλης Ανδριόπουλος ασχολείται με την Φυσική και την Μουσική, ενώ φοιτά στο ποιητικό εργαστήρι του Ιδρύματος Τάκης Σινόπουλος. Γεννήθηκε στην επαρχία το 1998 όπου και μεγάλωσε. Μέσα στο έτος 2024 πρόκειται να κυκλοφορήσει η πρώτη του ποιητική συλλογή.