Ο κόσμος πέρασε
Περνάει και παίρνει λίγη ζωη
Βρήκε το πέρασμα στην τρύπα μιας βελόνας
Σε μια κλωστή κρεμάμενοι
Στο χρόνο μέσα
Εκεί θα σε βρω.
Απουσία
Κάτω απ’ τον ήλιο που κοιτάει την καρυδιά
Βρίσκεται ο χτύπος της καρδιάς σου
που ένιωθες κάποτε
Ακούγεται η φωνή από τα όνειρά σου
Θρόϊσμα μιας χθεσινής σιωπής
εκεί
Αφήνεται της θέσης σου η αμήχανη κατάσταση
ένα πουλί
Συνομιλεί με το κοίταγμα σου κάθε πρωί.
Άλλη μια μέρα
Καθώς καθόταν
έτσι ακίνητος,
ένα με την καρέκλα του
λες και ένα κούνημα ή μια αλλαγή
στα πόδια θα εμπόδιζε
την ώρα να ξεφύγει
το ένιωθε στο μούδιασμα
στη μία αυτή τη θέση
κι αν μόνο λίγο έμενε
αυτό θα ήταν
το κουμπί που το πατάς
για να πετάς στον χρόνο
Άν το’σκαγε γι’αλλού
το ήξερε
η πλήξη του θα μάκραινε
ο συλλογισμός
η αδράνεια στον κύκλο (αυτόν τον φαύλο)
του τραπεζιού του.
Κι όπως καθόταν έτσι ακίνητος
μέσα του
ερχόταν η στιγμή
να τρέξει, να βιαστεί
να διαγράψει
άλλη μια μέρα.
– Μαρία Κυργιαφίνη
Η Μαρία Κυργιαφίνη είναι θεατροπαιδαγωγός και θεατρολόγος. Σπούδασε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών και στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Α.Π.Θ.