Η πρώτη μέθη
Τα πουλιά μιλούν νομίσματα
αργυρό νερό
λεπτές κλωστές βεντάλια από βελούδο
παρελθόν παρόν και μέλλον
δίχως οξείες γωνίες.
Είναι παιδιά δημοτικού
την ώρα του διαλείμματος.
Ό,τι συμβαίνει μια φορά
κάτω απ’ τους ίσκιους των βλεφάρων σου
διαρκεί για πάντα.
Τα πουλιά νερό βελούδινη βεντάλια.
Κυοφορείς το αυγό της περιδύνησης.
Τώρα είναι όλα πιθανά.
Κλείνω τα μάτια·
Τα πουλιά μιλούν·
Και το άγριο μέλι
γουργουρίζει στις κερήθρες.
Λυμένα γόνατα
Πίσω απ’ το Δούναβη
κυλά παράλληλα
ένας άλλος ποταμός
είναι η ζωή που ζούμε αγκαλιασμένοι
κοιτάζοντας τις πόλεις
απ’ τον φεγγίτη της σοφίτας
το χέρι σου σου στο χέρι μου δεμένο
μέσα στο μεγάλο πάρκο.
Και σε χάνω.
Θα’ σουν μια στημένη δίκη
κεκλεισμένων των θυρών
ένα πουλί που ερωτεύεται το σκιάχτρο του
σκώρος που ονειρεύεται φιλιά λεβάντα.
Είσαι γυναίκα όμως τελεσίδικα
με ουρλιαχτά μαλλιά
με μάτια ελάφια απαρηγόρητα
στίγματα μελανά γύρω απ’ τους ώμους.
Σου είχα γράψει :
«πάρε τους στίχους μου
και κάντους αμπαζούρ
να σου φωτίζει
όταν θα βάφεσαι προκλητικά
μπρος στον καθρέφτη»
τώρα δεν γράφω στίχους
τώρα ο καθρέφτης πάλιωσε
η χτένα είναι μπροστά του σκοτωμένη
και σε χάνω πάλι
βλέμματα γοερά απ’ τον φεγγίτη
ένα κρεβάτι ξέστρωτο σ’ ένα δυάρι σκοτεινό
στην Κυψέλη ή στο Παρίσι.
Αλλά στο υπόσχομαι
θα πάψω να μιλώ·
κάπως να υπάρξουμε κι εμείς ολόκληροι.
Είναι ένας άλλος ποταμός
αδιάβατος
με τρεις ψαράδες μαργαριταριών
πνιγμένους στα ρηχά.
Υστερόγραφο
Ένα πρωί
κάτι ψιθύρισες στους γλάρους
κι ανατρίχιασα
ένα πρωί μου’ δειξες τις πηγές
και είπες :
ξαπόστασε· ερχόμαστε από μακριά
και είπες :
άκου·
τα κύματα τα κύματα ανασαίνουνε
όσο εμείς πνιγόμαστε
στήνουν ενέδρες
τα κοχύλια
στην ακτή
και αυτά
είπες
είναι τα πεπρωμένα των Ιχθύων
η Πρώτη Αρχή
η μακριά πλεξούδα του ύπνου
κι είπες ένα πρωί μακραίνοντας :
είμαι η ψίχα των βλεφάρων σου
αλέθομαι
για να μπορείς να βλέπεις
ύστερα
βύθισες το ράμφος στις πηγές
και χάθηκες
έγιναν τα μαλλιά σου στάχυα
-καθώς το λέει η προφητεία-
σε πήρε η βροχή
στα γόνατά της.
Το ίδιο πρωί
σε χίλια χρόνια
θα ανοίξω το φεγγίτη
και θα ξεχυθώ
σαν σιγανό τραγούδι.
Ο Βαγγέλης Λαμπρόπουλος γεννήθηκε το 1996 στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών με μεταπτυχιακή ειδίκευση στη Νεοελληνική Φιλολογία.
Ζει στην Αθήνα και εργάζεται στην ιδιωτική εκπαίδευση.
