Κρυφτό
Μολυβένια μέρα,
Τα χρώματα, ανάλγητα,
Παίζουν κρυφτό.
Χνότα απελπισίας μας
Χαστουκίζουν,
Πριν αφομοιωθούν
Στην πάχνη.
Δάχτυλο παιδιού,
Νωπό πάντα,
Τα θαμπώνει.
Τυφλές μολυβιές,
Όλοι,
Πολλές τελείες στη σειρά,
Ερπετά χωρίς χάρτη.
Γρατζουνιές μοναξιάς
Σε χασαπόχαρτο,
Όλο και πιο ηχηρές,
Με κάθε βήμα μπρος,
Με κάθε βλέμμα πίσω.
Κόβουμε τ’ αφτιά μας,
Κι ας ξεφυτρώνουν αμέσως μετά,
Και τα κολλάμε στους
Ξένους
Πλάι μας
Ή και στους άλλους,
Πιο
Μακριά.
Σκαρώνουμε παραμύθια, πανικόβλητοι,
Όλο και πιο περίπλοκα
Όλο και πιο φανταχτερά,
Καμπύλες που γίνονται
Απόχες,
Ευθείες που εξαπολύουν
Αιχμηρά βέλη,
Αλλά…
Τα χρώματα πίσω απ’ την πλάτη μας,
Ξεμακραίνουν, χάνονται,
Το παιδικό δάχτυλο είναι αυτό που
Πάντα τα προφταίνει.
Με τι χρώματα να ζωντανέψουμε
Τώρα
Τα παραμύθια μας,
Όταν μας γνέφει
Το δειλινό,
Για μια άλλη παρτίδα
Κρυφτό;
Κωνσταντίνα Σώζου Κύρκου
