ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ

Το πρωινό
από την θέση ενός γραφείου πνιγερού
ταξινομώντας στον υπολογιστή
αριθμούς, κωδικούς, ονόματα
κι ένα σωρό διαβιβαστικά
που πρέπει να διεκπεραιωθούν.
Παρόλα αυτά μπορώ και ξεκλέβω
πέντε λεπτά απ’ την εικόνα αυτού του κόσμου
προσπαθώντας να αλλάξω κάπως τη ροή
με βλέμμα έξω απ’ το παράθυρο
έτσι πιο πολύ για ξεκάρφωμα
και όλα στη σκέψη μου σερφάρουν
στο περίπου και στο γενικά.
Σε εκείνο το ξανθό κορίτσι που χάθηκε νωρίς
σε ένα μήνυμα που κακώς δεν εστάλη
στα σκοτεινά και συναισθηματικά αδιέξοδα
των τραγουδιών του Roy Orbison
κι άλλα πολλά ασήμαντα
μα ίσως και συμπαντικά.
Όταν ξαναγύρισα στο γραφείο
είδα στο ρολόι τοίχου τους δείκτες
σταματημένους σε ένα μεσημέρι
τη ζωή κολλημένη κάπου στα μεσάνυχτα
ένα λουλούδι θρηνούσε αμίλητο
στο μισογεμάτο ποτήρι
και μια πέτρα ολομόναχη
ντυνόταν στον ακάλυπτο.