ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΝΤΟΜΑΤΑΣ
Έρωτας με μαρούλι.
Ηδονή μαγική.
Τα φύλλα του πρασινίζουν εντός μου.
Ανθίζουν. Ανάμεσα στα σάρκινα μου. Μπούτια.
Το στέρνο μου δεν κρατιέται εντός μου. Εκρήξεις.
Μπαμ.
Σήψη το θέρος.
Αντικατάσταση από ντομάτα.
Την είπανε ακουσίως. Μου. Τομάτα.
Αλλαγή.
Μεταβολή.
Ονόματος.
Αισθήματος;
Μπα.
Τα ίδια.
Μία από τις πέντε αισθήσεις.
Μπροστά στο αίσθημα.
Της ντοματίλας.
Απούσα.
Χαστούκι.
Ξεκοίλιασμα από ηδονές μαρουλένιες χειμερινές παγωμένες.
Αγνοώ.
Σκατά.
Τη βλέπω.
Τομάτα.
Την κοιτάζω σαν αλλοτινή ντομάτα.
Σαν φρούτο του θέρους.
Το χειμώνα αρχίδια;
Αρχίδια το χεμώνα.
Μου λες οσμή. Περιστροφή μύτης. Μου.
Τοματίλα πουθενά.
Αντιτείνω.
Μία από τις πέντε αισθήσεις.
Γρήγορες αποφάσεις.
Η ντοματίλα δεν μπορεί παρά να είναι γεύση.
Πάντα σφοδρή η εναλλαγή των εποχών.
Η ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΑ
Η παρθενία θα μπορούσα να αντιτείνω, προβάλλοντας τα θεία μου δόντια σε ένα παναγιότατο χαμόγελο. Είναι κι αυτή μια ηδονή.
Ένας γλυκός αυνανισμός ένα θερινό μεσημεράκι.
Είναι τα πάντα. Μου.
Ανέκαθεν αγαπούσα να τριγυρίζω γυμνή.
Να κυλιέμαι στα υγρά χώματα.
Όταν ερχόμουν αντιμέτωπη με το θέρος.
Η σάρκα μου στο δροσερό χώμα.
Καταιγιστική.
Ανακούφιση.
Να αφήνω επίσης αργά τα ούρα μου στη φύση.
Σαρξ. Υπέροχη.
Ή και γρήγορα δηλαδή. Αναλόγως. Της επιτακτικότητας.
Εάν η ανάγκη για ούρηση ερχόταν δηλαδή σφοδρή.
Ή εάν η αναμονή της έμοιαζε δεινό ανεκτό.
Η γοητεία του στήθους.
Το έβλεπα να φουσκώνει μέρα με τη μέρα.
Χωρίς, όμως, θαυμασμό για την υπέροχη σφριγηλότητα της σάρκας.
Η γοητεία του εαυτού.
Ούρλιαζα ότι το σώμα μετατρέπεται σε θρησκεία.
Θα έπρεπε να είχα υποψιαστεί τη θεϊκή μου υπόσταση την πρώτη μέρα που μου επιβλήθηκε το ήθος.
Η γοητεία του ήθους.
Αγνοώ κάθε πιθανή εκδοχή του ήθους.
Συμβολίζω έναν θεό.
Εκ της μητρός. Μου.
Καλημέρα μήτρα μικρή που μεγαλώνεις και θα σκάσεις, μια μέρα θα σε σκάσω με την θεϊκή μου φύση. Απλώς επειδή. Αυτοβούλως. Φυτεύτηκα. Εντός σου.
Συμβολίζω έναν θεό της ασωτίας.
Που αγνόησε εκουσίως τη μάνα που επιλέχθηκε να τον μετοικήσει στο σύμπαν στο πάνθεο στον κόσμο των αρχαίων και των νέων, των αχρείων και των μη.
Συμβολίζω έναν θεό της άγνοιας.
Αγνοώ εάν θα μπορούσε η παρθενία ακόμα και να με σκοτώσει. Κλαπ χραπ. Και αντίο παναγιότατη παναγιότητα.
Ένας θάνατος παρθενικός από το χέρι του άθικτου υμένα.
Δεινό. Δεινό. Δεινό.
Έχω άλλες επιθυμίες.
Μου απομένουν ηδονές θεϊκές που μισώ.
Οι ανθρώπινες μου αφαιρέθηκαν βιαίως.
Ο θεός της ασωτίας.
Ο άσωτος υιός εντός μου.
Η απόλυτη καταστροφή.
Σαρξ εκ σαρκός μου.
Μεγάλη κοροϊδία.
