HΑNGOVER
Δεν είμαι απλά χάλια
είμαι ένα μάτσο χάλια
Χάλια των Χαλίων
Το hangover μου επιθανάτια κούρσα
και ο πονοκέφαλος συνοδηγός που μου τρυπάει τα μηνίγγια
κάθε φορά που ακούγεται κάποιο κορνάρισμα
[πότε θα μάθουμε επιτέλους
ότι οι μεγάλες νύχτες υπάρχουν
επειδή καταβρόχθισαν την επόμενη μέρα;]
Οι άνθρωποι που χάνουν το παλτό τους στα μπαρ
δεν φοβούνται τίποτα, σκέφτομαι
στην αρχή ρίχνουν δυο-τρία καντήλια για την τύχη τους τη μαύρη
μα ύστερα στρίβουν συγκαταβατικά τσιγάρα
και ρουφούν ήσυχα τα ποτά τους
μέσα από καλαμάκια που βρήκαν
στ’ απολεσθέντα
[μήπως ανέπτυξα κάποιου είδους ανοχή στην παρακεταμόλη;]
κι ενώ η νύχτα συνεχίζει μαύρη και απρόβλεπτη
οι άνθρωποι που έχασαν το παλτό τους σε κάποιο μπαρ
σκέφτομαι
πως αν σταθούν τυχεροί
ίσως το ξημέρωμα μπορέσουν να φύγουν τελικά
με το παλτό που ξέχασε κάποιος άλλος
[να μην ξεχάσω να φάω κάτι]
ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΗΧΟΥ
Χτυπάς δυνατά το χέρι στον πάγκο
στοπ λες
τέλος
ποτέ ξανά
χτυπάς το χέρι πιο δυνατά
αντίλαλος
που κάποιον τρομάζει
τον συνετίζει
τον σταματά
χτυπάς να μουδιάσει ο χρόνος
αφού το χέρι τώρα
παγώνει
λυγίζει
σπάει
ξεχυψά
και προτού γονατίσεις
και στο κρύο μάρμαρο
ξαπλώσεις
χτυπάς μια τελευταία φορά
να σπάσεις το φράγμα του ήχου
να πας πίσω
παλιά
να ζητήσεις
συγγ
