Η δική μου Λολίτα
Η δική μου Λολίτα στο πρώτο της μάθημα κάθισε στο πίσω θρανίο.
Δεν πλησίασε ποτέ στην έδρα.
Διδάχτηκε τον Βέμπερ και τον Μαρξ.
Στο διάλειμμα έμαθε πως «φτιάχνονται» στην Κούβα με βενζίνη.
Κατάπιε τα μαθήματα με δυο λίτρα κόκκινο κρασί.
Φύλαξε την βενζίνη.
Η δική μου Λολίτα τα πρωινά ντυνόταν στ’ άσπρα.
Γύρω στο απόγευμα κατέβαζε το πέπλο.
Έκαιγε το καραμελωμένο κρεμμύδι στο τηγάνι.
Φορούσε νυχτικό σατέν να ξεγλιστρά πίσω απ’ τα κλειστά παντζούρια.
Η δική μου Λολίτα χάραξε δυο στίχους του Ναμπόκοβ της στο χέρι
κι ένα φτερό ζωγράφισε με τον σουγιά,
έτοιμη να μπει κι αυτή σε μυθιστόρημα.
Κόπηκε απ’ τις σελίδες,
βάφτηκαν μαλλιά και νύχια απ’ το μελάνι.
Η δική μου Λολίτα πριν από κάθε μάθημα
γεμίζει το φλασκί της με βενζίνη.
