Ιωάννα Γιαννακοπούλου – Δύο ποιήματα

ΠΟΜΟΝΑ

Στη μέση του θέρους το νερό μας στέρεψε.

Θα χρειαστεί να χτυπήσουμε πομόνα

πενήντα μέτρα κι εκατό

το τρυπάνι να διαπεράσει το χώμα

πέτρες καρφιά κόκαλα νάυλον

νιτρικά

αλώνια

τη σοδειά της χρονιάς

γέννες

αγγίγματα σεντόνια σάβανα

βελονάκια βελέντζες

φαγωμένα βλέμματα  θαμμένα μυστικά

αρχαία νομίσματα

μετάνοιες ξαλάδωτες

δόντια σφιγμένα στον αιώνα τον άπαντα.

Άνυδρη γη.

Πυρακτωμένη.

Ίσως θα χρειαστεί να φτάσουμε και στον πυρήνα

λίγη δροσιά να βρέξουμε τα χείλη μας.

Ίσως και στο τραγούδι που ψιθύριζες

αργά το βράδυ.

 

ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΗ

Οι φίλοι

που θαυμάζω

κι έχουν σοφία στο τρυφερό τους το κεφάλι

μου εξηγούν με υπομονή

για τους μεγάλους πατέρες

και την αξία του επιχειρήματος.

 

Μα εγώ δεν σκαμπάζω από αυτά.

Κοιτάζω μόνο τα χωμάτινα ποδάρια  μας.