ΘΑΝΑΤΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΛΕΓΕΩΝΑΡΙΟ
Ηλιοτρόπια εκρήγνυνται
τα τύμπανα σείονται πάλι
το μαχαίρι υψώνεται
το χέρι λάμπει
Σύντροφέ μου
μονότονε άνθρωπε που δεν
περιμένεις Τίποτε…
Ο κόσμος
δεν ήταν εκείνο που νομίζαμε
Θάνατος επί πιστώσει
Αυτό είναι όλο
Συήνη, Τροπικός του Καρκίνου
σε μια έρημο αδιάφορων άστρων
βαδίζοντας
πέφτοντας
βαδίζοντας
Μια μέρα λεγεωνάριοι
για πάντα λεγεωνάριοι
υψώνοντας σημαίες στο χάος
XΡΩΣΤΑΜΕ… ΣΩΜΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΗ.
ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΟ
Κάθε Ελλήσποντος έχει τον Ξέρξη του
κάθε στρατιώτης την Περσία του
Τι Σκάμανδρος, τι Καραμεντερές
στ’ αφανισμένο τούτο παρόν
πάνω νερά, άγρια νερά και
στο βυθό να σέρνεται
δέντρο γυμνό το μέλλον
Φέρνοντας σκλαβιά κι υποταγή
ίδιο ποτάμι σκοτεινό
το Αναπόδραστο
σαν μαύρη τρύπα της Καλκούτας
Κι αν ποθείς σε άλλον
γενναίο κόσμο να βρεθείς
μέσα στις ζωτικές αναλαμπές
στους νεοφώτιστους αγγέλους
Τι Σκάμανδρος, τι Καραμεντερές
Όταν το Αναπόδραστο
το τρομερό επίμονα σου γνέφει
Τούτο εστί το χρέος, μην παραδίδεσαι!
