Νόμιζα ότι σε είδα χτες
καθώς κατέβαζα σκουπίδια
λίγο μετά την απαγορευμένη ώρα.
Γυρνώντας όλο μάτια
γύρω μου αισθάνθηκα
και ένα μικρό ρίγος στην πλάτη
αναβόσβηνε
όπως του δρόμου η λάμπα.
Μπερδεύτηκαν οι νυχτοπεταλούδες
ήρθαν προς το παράθυρο με φως
λίγο πριν κλείσεις την κουρτίνα.
Μπερδεύτηκα και ‘γω για λίγο
πήγα να μπω στο δικό σου απόγευμα.
Τρεμόπαιξε η χλωμάδα σου απ’ το τζάμι.
Ένα παιχνίδι του φωτός
όπως όλοι μας τέλος πάντων.
Τελευταίος στίχος: Μαρία Λαϊνά
