Goran Čolakhodžić
/ Γκόραν
Τσολακχότζιτς
O Γκόραν Κολακότζιτς (1990) γεννήθηκε στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων αγγλικής και ρουμανικής γλώσσας και λογοτεχνίας. Ο Γκόραν δουλεύει ως μεταφραστής και το έργο του περιλαμβάνει μεταφράσεις ποιημάτων και πεζών από και προς στα ρουμανικά και από τα αγγλικά. Γράφει πεζά και ποιήματα και του έχουν απονεμηθεί τρία βραβεία για το έργο του, το οποίο έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.Επίσης συμμετέχει στη πλατφόρμα Versopolis και έχει εκδόσει 2 βιβλία ποίησης: Na kraju taj vrt (Στο τέλος, ο Κήπος), 2015 και ; Pred gradom su kosci (Οι Θεριστές προ των Πυλών), 2018.
Κυνήγι
Λαγούς
κυνηγούσα
αέναα
και άηχα:
το
σκόπευτρο τους
σκότωνε, δίχως
τουφεκιές,
γούνινοι
σάκκοι έπεφταν
ακατάπαυστα
στο ξερό
του δειλινού
χορτάρι. Έμεναν
άκαμπτοι,
με μάτια
ανοιχτά, χωρίς
σταγόνα αίμα,
στα
παγωμένα τραύματα,
στ’ αλήθεια
ιλαροί,
σ’ αυτό το
θάνατο τον ακίνδυνο
που τη ζωή
δεν έπαιρνε, κι έτσι διάφανος παρέμενε.
Τα βόλια
ατελείωτα,
κι ο θάνατος
ούτε που λιγόστευε: συνέχεια τον
ανακύκλωναν
Στους τύμβους,
στις χαράδρες.
Έρχεται
φθινόπωρο, αυτό θα πρέπει νάναι
Δημοσιεύτηκε
στο: Στο
βάθος αυτός
ο κήπος
(Na kraju taj vrt), SKUD Ivan Goran Kovačić, 2015.
Υπουργείο
΄Αμυνας
Όποιος
για το
σύνολο μαραζώνει
ποτέ την
ευτυχία δεν
ζυγώνει
Ζεις
είναι πρωί: καρτεράς το
παραμύθι
μα μόλις
κάποιες φράσεις
κρατάς απ΄τα
μαλλιά
Τα πράγματα
μεγαλύτερα είναι απ΄ τη θολή
μας τύχη
από την
αυταπάτη της αιώνιας παρουσίας
πιο μεγάλα
ισχυρότερα
από το δεσμό
συνείδησης με συνείδηση
Σε αντίθεση
με την φουντουκιά
στον
πλάτανο ν΄
ανέβεις δεν
μπορείς:
Ο φλοιός
ξεκολλάει και πέφτεις
στη
ραγισμένη άσφαλτο
μπροστά στο
υπουργείο
Η παρέλαση
των τεθωρακισμένων
στην
πραγματικότητα το χώρο δεν αλλάζει
πόσο μάλλον
το χρόνο
Στην
κάννη είναι το
μέλλον
και μερικά
παρελθόντα του κρέατος –
κάτω από
το ατσάλι
κουρνιάζει
η επιστροφή
στην αρχή
και στο τέλος
Την ιστορία
τέμνει η πομπή των ταξιαρχιών
η προέλασή
τους το μόνο μας εμπόδιο
για να
περάσουμε απέναντι
***
Τί κι αν αυτή η πόλη
Τί κι αν αυτοί της βίας οι δρόμοι
Που τ΄ όνειρο τους έκανε νάναι ακόμη πιο βαθιά λαβωμένοι, τώρα
φέρουν της άτρωτης ελευθερίας το όνομα
του Απολλιναίρ. του Νίτσε
Εμείς ψάχνουμε διαμέρισμα
Φαντάσου, ψάχνουμε διαμέρισμα σε πόλη πιο ώριμη και σκληρή απ’ ό,τι πριν
από κάποια τελική αναμέτρηση, οσφραίνεται
Οι δρόμοι έτοιμοι είναι για τις μάχες
Εμείς παραιτηθήκαμε, όμως μόλις στον ύπνο μαζευόμαστε
όλοι τη μέρα για να υπερασπίσουμε
Μια μικρή φωλιά στο στενό εκείνο
φαράγγι πίσω από το νοσοκομείο
Γυμνός, ανατριχιασμένος από το φθινόπωρο, θα σκεφτείς
Καλή είναι και μπορεί ποτέ εκεί να μη μας βρουν, να περάσουν
απλώς δίπλα από την ποντικότρυπα όπως στα κινούμενα σχέδια
Και τί αν η πόλη τούτη
Τί κι αν οι δρόμοι προπορεύονται
σε κάποια βαθιά πληγωμένη εποχή πριν από μας, όπου παραιτηθήκαμε
μα θα υποχρεωθούμε και πάλι να υψώσουμε τα λάβαρα
τα δίχως καμία οικειότητα, που είναι μόνο
ματωμένα κοντάρια
Τότε σ΄ αυτό το σβήσιμο των χαρτών
στο σφίξιμο όλων των επιλογών
θα θελήσω να μάθω τον αριθμό των ξέφωτων και των σκιών
που απομένουν στον κόσμο
Και που διαγράφονται πιο καθαρά στην εύθραυστη τοπογραφία
του χαμένου
στους δρόμους σου κορμιού
Δημοσιεύτηκε
στον τόμο: Στην
πόλη μπροστά είν’ οι θεριστές,
Εταιρία συγγραφέων της Κροατίας, 2018
Bruckner ex machina
Πόλη των
καθεδρικών ναών πόλη στο ποτάμι
Ανοίγει τις
πόρτες του ναού της
Μες στην
εκκλησία βολές κρότοι ψίθυροι
Από τη μια
ως την άλλη μεριά του ιερού
ραχιτικά
σταυρώνονται τα χέρια των νεκρών
στου σούρουπου
την τελική πομπή το λιβάνι
πλέον δεν
αιωρείται στον αέρα αιωρούνται μόνο οι
κίονες
του ναού. Στα
κατώφλια των κούφιων
σπιτιών πάνω
στους λόφους στάζουν τ΄ αστέρια
και μέσα απ΄
τα νεκρά κλαδιά του δάσους σιγαλά
πυρακτώνονται
μαζί δύει κι
ο προάγγελος του ελέους του διαπεραστικού
και
οκνηρού. Στων
άδειων αποβάθρων τις ράγες
κουδουνίζει
ο χαλκός τρεις-τέσσερις αιώνες ηχεί
κάποια
μουσική και
τότε στο τείχος του ναού μέσα στο σκότος
υψώνονται
καμπαναριό όργανο και κοκκινόμαυρες
καμπάνες
και ηχούν τα
κέρατα ζόρικων κυνηγών μέσα στη νύχτα
που δονούν
με κρότο τα κέρατα των ελαφιών
σκάβουν
δρόμους με τις φτέρνες κυνηγοί τρελοί
από πίστη
στη συνέχεια
της συνείδησης σε ξέσπασμα θανάτου και
οίνου
κι εκείνη η
λωλή αναγγελία αγάπης χτίζεται
παντού κάτω
από τους θόλους της γης και της αυγής
στους βράχους
και τους κίονες φυτρώνει αμείλικτη
σκληρή
ως θεία
ευσπλαχνία βροντά τα ξημερώματα
μπολιάζει
τα τύμπανα με ευτυχία τους γκρεμούς με
πόλεις
Δημοσιεύτηκε
στον τόμο: Στην
πόλη μπροστά είν’ οι θεριστές,
Εταιρία συγγραφέων της Κροατίας, 2018
