ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΑΙΜΑ
Κοιμάμαι
Ξυπνώ
Ανασαίνω
Σπασμένο αίμα έχω στις φλέβες μου
Δεν κυλά
Μονάχα
Κόβει
ΟΙ
ΚΥΡΙΕΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ
Δεν γεννήθηκα
έτοιμος γι’ αυτό το δράμα.
Η μάνα μου
βιάστηκε να με βγάλει
για να μην κρυώσει
το γάλα που ζέσταινε στο στήθος της
και το κεφάλι μου
δεν πρόφτασε να γίνει
να στεριώσει
εγώ δεν πρόφτασα
να μάθω τα λόγια
τις κινήσεις
πώς να ξεχωρίζεις
το γάλα από το δηλητήριο
πώς όταν χωνεύεις
το γάλα να μην ξεψυχάς μετ’ από λίγο
πώς όταν χωνεύεις το δηλητήριο να μην περιμένεις
πως κάποτε θα σε
ψηλώσει.
Πώς να μην
περιμένεις.
Μια μέρα οι κυρίες
στο μετρό θα πάψουν να σε λένε
νεαρό.
ΦΤΥΜΑ
Κι
η ποίηση;
Τίποτα.
Λίγο φτύμα
που
το απλώνουμε στις πληγές μας
με
το δάχτυλο.
