Αθηνά Μελή
Ποιήματα
Φυγή
Τοξικοί άνθρωποι
Τοξικές σκέψεις
Τοξικές ζωές
Βασανιστική είναι αυτή η αγάπη με την δήθεν ελεημοσύνη της
Μακριά της γυμνοί κολυμπάμε
σε γυάλινα νερά ανακούφισης που σπάνε στα κορμιά μας.
Στους βυθούς του πόθου η αναμονή λυσιμελής μας φιλά
Εκείνο το καλοκαίρι είπες
το φιλί δεν είναι άλλο παρά το δυναμό της καρδιάς.
Στο παραπέτασμα του χρόνου μας
ξεκούρδιστα κρέμονται τα ξυπνητήρια
και ο ήλιος σταματάει στην τροχιά του
Δεκαετίες θα κυλάνε αργοπορημένα
και τα καράβια της ελπίδας θα περνάνε αθόρυβα
χωρίς παράπονο στα πανιά τους.
Τολμηροί ταξιδευτές
ψηλά στο κατάρτι με τις σκέψεις θα ανεμίζουμε
και στο αμπάρι
στοιβαγμένες παλιές αποσκευές και πλακάτ
θα κοιμούνται
μαζί με κάτι ρούχα σαν παραισθήσεις
και δράματα παροδικά
καθώς θα κρατάμε αγκαλιά την άγκυρα της ψυχής μας.
Θα έρθεις μαζί μου;
~ ~ ~
Μέσα στα πλήθη
Σ’ ακολουθώ σε πορείες
και δρόμους με φώτα που καίνε
Βήματα πολλά
χέρια
φωνές και βλέμματα
πανό
συνθήματα και πλακάτ
Εσύ μόνη
στη γωνιά της μοναξιάς σου
αναρωτιέσαι, που πάς;
Κρατώ μια φωτογραφική μηχανή
αυτή που μου χάρισες
το καλοκαίρι εκείνο που αγκάλιαζε
τα τρίχρωμα στιγμιότυπα της χαράς σου
Απαθανατίζω τη μορφή σου
το γερμένο κεφάλι
τα ανάκατα μαλλιά
το βλέμμα του απείρου
το ελπιδοφόρο του χαμού
Μιλάς με τη φωτιά
φωτίζεται το πρόσωπο σου
χιλιάδες φορές αντανακλάται
στις βρόχινες σταγόνες
που σπάνε μες στα χάη
Χύνονται τα πλήθη με ορμή στις λεωφόρους
ξοπίσω σε αφήνουν
Σ’ ακολουθώ
τη σκέψη σου παρακολουθώ
σε οθόνες αδιόρατες
και σε πορείες των βλεμμάτων
Στα πολύβουα σοκάκια
το φως μπερδεύενται με τις σκιές
κάτω από τα πολύχρωμα
υπόστεγα των περιπτέρων
αυτοαναφλέγονται οι λέξεις
Χιλιάδες περιοδικά
ξεφυλλίζει ο αέρας
μές στα μαλλιά σου
όπως χάνεται η στιγμή
Μοναδική απόδειξη της ύπαρξής σου
τα πίξελς
οι αντανακλάσεις του φωτός σου
η φωτογραφική μηχανή σου
η κόρη των ματιών σου
και εκείνο το γελαστό ‘μπορεί’
που χάριζες
για να αναθαρρεύονται τα καλοκαίρια
στου χειμώνα το αργοπορημένο προαπάντημα.
~ ~ ~
Πολιτικοί
Γαριασμένα νούμερα
ξεπλένουν και απλώνουν
στης Εσπερίας την αιθαλομίχλη
Ανθρωπάρια λογικής ιδιοτελούς
λογαριάζουν και μετράνε
με άβακες μεσαιωνικούς
Πύργοι υποκρισίας υψώνονται
σε ψεκασμένους με μέταλλα ουρανούς
Κοίτα!
Έρχονται οι υποκριτές
Οι αφέντες παρελαύνουν
με τα σκούρα τους κουστούμια
και τα στόματα τους τα μανιακά
χάσκουν ατμούς ραδιενεργούς
και χημικά
Κάτω από της τρομαγμένης μητρόπολης
των γυάλινων κτιρίων τη σκιά
χάπια ιωδίου καταπίνουν
ψεύτικα χαμόγελα μοιράζουν
και με τα δόντια τους τα χολερικά
υποκρισία και δυσωδία αναμασάνε
~ ~ ~
Δημοκρατικά αποφασίζουν
Βροχή παγερή πέφτει στην Ευρώπη
από τον απόκρημνο βράχο του βορρά
μέχρι κάτω
στην αντιπέρα όχθη του εξαπατημένου ήλιου
κρύα νεροποντή
η υποκρισία
Οι άνθρωποι
σχήματα μελαγχολικά
στις πλατείες
με απογοήτευση κοιτάνε
τα στόματα των παράνομων τραπεζιτών
Χτυπάνε νοερά και με λύσσα
τους παζαρεμένους ιδεολόγους
με τεράστια πλαστικά πανό και πλακάτ
Οι ψήφοι κοφτερό χαλάζι
μάνα βιβλικό πέφτει
και οι αναλυτές
-οι υποκριτές-
μοιράζουν δημοκρατικά
το αποτέλεσμα το προαποφασισμένο.
~ ~ ~
Ποτέ δεν χωρίζουμε
Οι θάλασσες
τα βουνά
τα σύννεφα της σιωπής
και οι ατέρμονοι δρόμοι ανάμεσά μας
δεν μας χωρίζουν
Στο χώρο
η ύπαρξή μας ολόκληρη
αγκαλιάζει τους θύλακες του αέρα
η μυρωδιά μας διαχέεται και πάλλεται
ανεπαίσθητα μας αγγίζει
και οι αποστάσεις χάνονται
Απομακρύνομαι
αλλά σε βλέπω να πλησιάζεις
περπατώ μακριά σου
αλλά κοντά μου έρχεσαι
Κοιτώ το φως που κρύβεται στο κόκκινο
Ανοίγεις τα μάτια
στον ήλιο που δακρύζει
κατάματα αντικρίζουμε ο ένας τον άλλον
και ποτέ δεν χωρίζουμε.
