Τέσσερις
τραβεστί εποχές
(Εμπνευσμένο
από τα “τέσσερα ποιήματα” της Μάτση
Χατζηλαζάρου)
1. Σε αναμένω
με περιβολή
Αραχωβίτικο
κιούπι χωρίς το λάδι
Σε ρουφάω
σαν ανάσα καραβιού
Με μαυρισμένα
τα πνευμόνια απ’ τα φουγάρα
Και μ
ερυθρόδερμη διάθεση
Κολλάω τα
αυτί μου πάνω, για ν ακούσω
Τον καλπασμό
του αέρα
2. Μεθυσμένη
Βραζιλιάνα βασίλισσα
Πάνω σε
αλλόκοτο άρμα καρναβαλιού
Ανάγκη είναι
να σκύψεις από πάνω μου
Να δεις στα
στήθη μου
Εκείνα τα
δυο φωσάκια. Φωσάκια που λένε ότι είμαι
Η ονειρεμένη
σου χώρα στην Αμερική, ξωτική, πρωτόγονη
Ερωτική και
βρώμικη, μαύρα τα νερά της
Και οι βυθοί
της άρρωστοι ,σαν τα πιο λάγνα όνειρα
σου.
3. Η ζωή μου
είναι βαριά σα σήμερα , που λείπεις.
Το πρωί
σκέφτομαι τα μαλλιά σου- εκεί κάπου
εντοπίζω
τη ξεχασμένη
μυρωδιά σου. Το βράδυ βλέπω τα χείλη σου
σαν σάπιο φρούτο.
Μην έρθεις.
Η μέρα είναι τόσο ωραία – τα ποιήματα
που
αγαπώ δεν
θέλω να τα ζήσω μαζί σου.
Μπορούσα
τόσα πράγματα να τα μετατρέψω σε χαρά
και να στα δώσω.
Κάθε στιγμή
μπορούσα να την κάνω μουσική.
Αντί για μέλη
θα χες φτερά, φτερά ονείρου.
Μα εσύ ζήλεψες
και έκοψες και τα δικά μου.
Οι μυρουδιές
– μήπως ήθελες και άλλες μυρουδιές;
Μυρουδιές
δροσερές που σου φάνηκαν ενοχλητικές
σαν λασπόνερα
σε σοκάκι – ή σαν τη μυρωδιά από λιμάνι
πολυταξιδεμένο
όπου βγαίνει και λιάζεται το φύκι, το
σκουπίδι,
ο πεθαμένος
αχινός χωρίς τον βασιλιά του – και το
νερό στο λιμάνι δεν είναι αστείο.
Δεν παίζει
.Το λιμάνι, σαν το παρελθόν μας έχει μια
απαλή τραγικότητα.
4. Γενάρης
μήνας και το πήγαινε έλα της φύσης μ
έχει κουράσει.
Η αιθαλομίχλη
των φτωχών, τα σκουπίδια προεκλογικών
εκστρατειών,
και η βρώμα
της πόλης είναι η αλήθεια του χειμώνα
μας.
Αχνιστά
τζάμια σε κλειστούς χώρους και τζάκια
είδα μόνο σε ταινίες.
Αυτό το
χειμώνα μάτια μου δεν θα σε ξυπνήσω.
Θα πέσω για
ύπνο και ας μη νυστάζω.
Μόνο και μόνο
για να ρθω δίπλα σου να σε ζεστάνω.
