Γεννήθηκε το 1970 στην
Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα ισπανικού
πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο Complutense στη
Μαδρίτη. Έζησε κατά καιρούς στην Ισπανία
και την Ιρλανδία. Έχει δημοσιεύσει τις
ποιητικές συλλογέςΤο
χέρι του χρόνου(Εκδόσεις Ομβρος 2002)Τα
γαλάζια άλογα του Φραντς Μαρκ(Οδός Πανός 2006)Νοτρ-Νταμ(Οδός Πανός 2008),Τα
σκαλοπάτια της Οδησσού(Μικρή Άρκτος 2012) καιΈνδοξη
πέτρα (Μικρή Άρκτος
2014). Έχει δημοσιεύσει ποιήματα σε
λογοτεχνικά περιοδικά στην Ελλάδα (Το
δέντρο, Δέκατα, Ποιητική,
κ.ά.) όπως επίσης και στην Αγγλία (Poetry
Review) τις Η.Π.Α (Osiris) μεταφρασμένα στα
Αγγλικά από τον Richard Pierce και τον Γιάννη
Γκούμα αντίστοιχα, καθώς και στην
Ελβετία, στο περιοδικόRevue
des Belles Lettres, σε
μετάφραση της Μυρτώς Γόντικα.
*
Birds
in the nightΑυτό
το ποίημα είναι για όλα εκείνα τα
μελαγχολικά
κορίτσια
της οδού Ο` Κόνελ στο Δουβλίνο που τα
θυμάμαι
να
περνούν σκορπώντας στο γρήγορο διάβα
τους
ολόλευκα
τριαντάφυλλα. Να μνημονεύσω επίσης
εδώ,
τον
παλιό μου φίλο Ciaran Gilgunn• σήμερα δεν ζει
πια
στον
καιρό του όμως, υπήρξε πουλί που διέσχιζε
θριαμβευτικά
έναν
προς έναν όλους τους θλιμμένους
ορίζοντες.
Μια
νύχτα πριν από πολλά χρόνια, μου μίλησε
συγκινημένος
μέχρι
δακρύων για τη μεγάλη απεργία πείνας
του`81 και για όλα
τα
μακρινά μελαγχολικά σύννεφα που ταξίδευαν
αργά
πάνω
από τη στέγη των φυλακών του Λονγκ
Κες
και
για τα πεινασμένα σμήνη των γλάρων
που
είδε κάποτε στις μεγάλες έρημες ακτές
του βορρά.
Μου
μίλησε ακόμα για κάποιον θείο του που
είχε
πολεμήσει
στην Ισπανία απ` όπου επέστρεψε με
μια
μεγάλη
πληγή στο στήθος• είχε μάλιστα
αγαπήσει
μια
κοπέλα που ονομαζόταν Πιλάρ και κράτησε
τη
φθαρμένη φωτογραφία της επάνω του μέχρι
το τέλος
της
ζωής του αλλά ο Ciaran δεν ήξερε να μου
πει
τίποτα
περισσότερο κι έτσι συνεχίσαμε την
περιπλάνησή μας
στους
νυχτερινούς δρόμους ώσπου μας βρήκε
το
ξημέρωμα σκυφτούς πάνω στις παγωμένες
έρημες
γέφυρες κι εγώ σκεπτόμουν τη
φθαρμένη
φωτογραφία
της Πιλάρ στη Βαρκελώνη ίσως
ή
στη Μαδρίτη μέσα στις φλόγες εκείνου
του καιρού.
Θυμάμαι
ακόμα τον αποχαιρετισμό
και
τα τελευταία του λόγια: Στέκω στο κατώφλι
ενός άλλου, τρεμάμενου κόσμου
και
πια δε μιλήσαμε άλλο. Μόνο κοιτάζαμε
περίλυποι τα ακίνητα νερά
του
μεγάλου ποταμού των νεκρών.
Άλογο
στη βροχή
Τα
χρόνια εκείνα συχνά
επισκεπτόμουν
τον άρρωστο
και άπλωνε, θυμάμαι, τα
χέρια να μ` αγκαλιάσει
ο δυστυχής αν
και πλέον δεν μ` αναγνώριζε
κανέναν
δεν αναγνώριζε πλέον ο δυστυχής
μονάχα
αφροί έβγαιναν πότε πότε από το στόμα
του
και προφητείες και λόγια
ακατάληπτα
για το Θεό που κοιμάται
και
πρέπει να τον ξυπνήσουμε.
Συχνά για
πράγματα περασμένα μιλούσε
για τη
Βενετία, το Τορίνο, για βάρκες που
έπλεαν
γαλήνια στα ήρεμα νερά κάποιας
σκοτεινής
λίμνης, για τα θλιμμένα
τριαντάφυλλα
της Λου Σαλομέ και για
περιστατικά
της παλιάς του ζωής
που
ήθελε αλλά δε μπορούσε να λησμονήσει.
Κυρίως
όμως, μιλούσε για ένα γέρικο άλογο
και
τότε γέμιζαν τα μάτια του δάκρυα.
Για
ένα άλογο μιλούσε που στεκόταν ακίνητο
κάτω
από τη βροχή στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο
σε
μιαν άλλη, μακρινή ζωή
που ήθελε αλλά
δε μπορούσε να λησμονήσει.
Ακίνητο
στεκόταν το άλογο στην πλατεία Κάρλο
Αλμπέρτο
και ο μεθυσμένος αμαξάς το
χτυπούσε ασταμάτητα.
Κάθε λεπτομέρεια
θυμόταν τότε ο δυστυχής
και γέμιζαν
τα μάτια του δάκρυα.
Θυμόταν ότι
ολόκληρη τη νύχτα έβρεχε
στην πλατεία
Κάρλο Αλμπέρτο
εκεί όπου ένας αμαξάς
μεθυσμένος
χτύπησε κάποτε μέχρι
θανάτου
ένα γέρικο άλογο.
Ολόκληρη
τη νύχτα έβρεχε
κι έτριζαν άγρια οι
ρόδες της άμαξας
στο υγρό λιθόστρωτο.
(αναδημοσίευση από
http://www.vakxikon.gr/%CF%84%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82/)
