Ο Δημοσθένης (Δήμος) Σκουλάκης σπούδασε ζωγραφική, αρχικά με
τον Σπύρο Παπαλουκά και για ένα μικρό διάστημα πλάι στον Φώτη Κόντογλου. Το
1957 ταξιδεύει για πρώτη φορά στο Παρίσι, όπου συνδέεται φιλικά με τον Θανάση
Τσίγκο. Το 1958 επιστρέφει στην Ελλάδα και αρχίζει συστηματικές σπουδές με τους
Πάνο Σαραφιανό και Βρασίδα Βλαχόπουλο.Την επόμενη χρονιά, μπαίνει στο
προκαταρτικό τμήμα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, με δάσκαλο τον Γιώργο
Μαυροϊδη και το 1961 στα εργαστήρια της σχολής με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη.
Παράλληλα παρακολουθεί και το εργαστήριο σκηνογραφίας -διακοσμητικής του Βασίλη
Βασιλειάδη. Επιστρέφοντας το 1969 στην Ευρώπη, ζει και εργάζεται διαδοχικά στο
Παρίσι (δίπλα στον Γιάννη Τσαρούχη) και στη συνέχεια στο Λονδίνο και το πρώην
Δυτικό Βερολίνο.
Ο μουσικός Λεωνίδας Καβάκος ξεκίνησε τα μαθήματα βιολιού σε
ηλικία πέντε ετών με τον πατέρα του και συνέχισε τις σπουδές του στο Ελληνικό
Ωδείο με καθηγητή τον Στέλιο Καφαντάρη. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του
σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, στην τάξη του καθηγητή Joseph Gingold και
το 1984 έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως σολίστ στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Το αυτονόητο για τους ζωγράφους και τους μουσικούς να
αναφέρουν με τιμή και υπερηφάνεια τους δασκάλους τους δεν ισχύει στο χώρο της
λογοτεχνίας. Οι λογοτέχνες δεν γεννιούνται, φυτρώνουν. Μιλούν απευθείας με το
θεό, ή μάλλον ο Θεός τους μιλάει στο αυτί. Αυτοφυείς και θεϊκοί κατάγονται
απευθείας από τη Βίβλο και τους Προφήτες.
Το έχω μεράκι να δω βιογραφικά συγγραφέων και ποιητών παρόμοια
με των ζωγράφων, των μουσικών και των υδραυλικών. Το εκφράζω ως ευχή για τις
φετινές γιορτές.
Δεν υπάρχουν πιο αχάριστα και σαρκοβόρα όντα από τους
λογοτέχνες.
