Ψηλαφίσματα
Τα όνειρα στενάζουν σπαραγμούς
μιας άυλης εξάρτησης.
Εκεί που τα πρέπει οφείλουν να έχουν πνοή,
εκεί θα ενώνονται οι λέξεις μας.
Ζυγίζω την πληγή.
Η πηχτή μου σιωπή,
σκαλοπάτι της ίδιας πάντα ερώτησης.
Τα πιο όμορφα ψηλαφίσματα είναι αυτά του φωτός
μες στο καταχείμωνο.
Μα πάντα κάτι σε τραβά να μην ανεβαίνεις σκαλοπάτι,
κάτι από την θλίψη των μεγάλων.
Πρέπει να αγαπήσεις την «αρρώστια», λένε,
για να μεγαλώσεις.
Ξεχνούν όμως τις λέξεις που συνθέτουν κλωνάρια
αδημονώντας τον αυγουστιάτικο ήλιο.
Κοιμήσου ακατέργαστη μου φύση
και άσε το όνειρο να σπείρει
τα μελλοντικά σου κομμάτια.
Όνειρα
Όνειρα που
διψούν για ουρανό,
που γυρνούν
μες στο ίδιο κενό.
Η καρδιά
στο ζεστό σου το χέρι
να κρυφτεί
ψάχνει γλυκό μου ταίρι.
Σύννεφα
σκεπάσαν το όνειρό μας,
μα η αχτίδα
στο παράθυρο μας.
Μη φοβάσαι
πια ζεστό μου αγέρι
τύλιξε με
αν μ’ αγαπάς
δώσε μου
πνοή αν τολμάς
είσαι της
καρδιάς το καλοκαίρι.
Μια σκιά
αγκαλιά που πονά
με τυλίγει
τη νύχτα αργά.
Η βραδιά μες
στη στάχτη ξεχνιέται,
ξεθωριάζει
στην πόλη πλανιέται.
Σιγή.
Η νύχτα γίνηκε άγαλμα
μέσα απ’τα θολά παράθυρα
και οι σκιές στρωσίδι
για το φως του φεγγαριού.
Τόσο κοντά σου υπήρξα,
για μια σου πνοή.
Σιγή.
