Το #bookchallenge (ένα
διαδικτυακό παιγνίδι με τους εξής κανόνες: 1) Γράφεις στο status σου μια λίστα
με 10 βιβλία που σου ‘χουν μείνει στο μυαλό. 2) Μην το πολυσκεφτείς, δράσε
αυθόρμητα. 3) Δεν χρειάζεται να είναι τα μεγαλύτερα έργα της λογοτεχνίας μόνο
βιβλία που σ’ έχουν επηρεάσει), σε επίπεδο μιας φάτσο-ελαφρότητας (που λέει κι
ο φίλος μου Παναγιώτης Τριτάρης), αποδείχτηκε εν τέλει αληθινά χρήσιμο.
Ανάμεσα στην
προσπάθεια να κρύψεις φανερώνοντας και να φανερώσεις κρύβοντας, βγάλαμε κάποια
πρόχειρα συμπεράσματα: πρώτο, πως η ομοιομορφία στη γραφή οφείλεται στην
ομοιομορφία των αναγνωσμάτων. Δεύτερο, πως οι πραγματικές ανακαλύψεις που κάνει
ο αναγνώστης παραμένουν κρυφές όπως και παλιότερα. Οι συνομήλικοι φίλοι μου δεν
ανακοινώναμε ποτέ τις ανακαλύψεις μας, τις κρατούσαμε κρυφές, μόνο για τον
εαυτό μας φοβούμενοι πως αν τις μοιραστούμε με τους άλλους, θα έχαναν κάτι από
τη μαγεία τους.
Τρίτο συμπέρασμα: η υποψία μας περί ναρκισσισμού για έναν εκδότη-ποιητή
επιβεβαιώθηκε. Στα δέκα βιβλία ο αθεόφοβος έχει συμπεριλάβει το της γυναίκας
του, και το δικό του… (παρέχοντάς μας τα πειστήρια πως η αρχική μας διάγνωση
ήταν ορθή).
Ένας άλλος ανεκδιήγητος ποιητής-εκδότης είχε στήσει ολόκληρη
ανθολογία της γενιάς του εβδομήντα μόνο και μόνο για να συμπεριλάβει τον εαυτό
του…
Τα παιδία αποκαλύπτονται πάντα μέσα από το παιγνίδι κι η
άρνηση κάποιων να μην παίζουν υποδηλώνει απλά το φόβο τους να μη
γελοιοποιηθούν…
