Σημειώσεις για την ελαφρότητα
του χιονιού
Οι αναπάντεχοι έρχονται ως εμάς
χιονίζοντας.
Το προηγούμενο βράδυ μάς ξεκουφαίνουν
καθώς πέφτουν αθόρυβα στην αυλή.
Απ’ όπου να τους πιάσεις, δεν λερώνονται.
Σφυρίζουν τη λήξη ενός παρατεταμένου χειμώνα
ρίχνουν άσπρες, κλεφτές ματιές στο μέρος της καρδιάς μας
εμείς το καταλαβαίνουμε
και παίρνουμε ύφος βαθιά προσβεβλημένο.
Γιατί οι καρδιές μας, κύριοι, ήταν ήδη μες στο μάτι σας
έλαμπαν από κάπου μέσα του
η σάρκα του ματιού σας ανατρίχιαζε
απ’ την ιστορική έλλειψη διακριτικότητας.
Έτσι σιγά σιγά
οι λυρικοί τόνοι μετατοπίζονται σαν έπιπλα
από το μάτι στην καρδιά
κι από κει έξω στην άπλα της αυλής μας
εκχιονίζοντας.
SINENOBILITATE
Να δεχτούμε
ότι το ψέμα είναι μουσική ύλη
και το λάθος η ανάμνηση του θριάμβου,
η κλοπή είναι η αποθέωση του εργατικού μόχθου
κι η απάτη μια τελετουργία της σποράς.
Να δεχτούμε ότι κολυμπήσαμε
σε θάλασσες λάθους, ψέματος, κλοπής, απάτης.
Όμως, να μην καταδεχτούμε
να προσκυνήσουν τους χωριάτικους ναούς μας
σα μετανιωμένοι
όλοι εκείνοι που μας είπαν ψέματα στ΄ αλήθεια.
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
Ο Άγιος Γεώργιος κι ο Άγιος Κωνσταντίνος
αντάλλαξαν την αγιοσύνη τους σε ουδέτερη εποχή.
Έδωσε ο ένας την κορώνα, ο άλλος τ’ άλογό του
στο τέλος του χειμώνα.
Ο Κωνσταντίνος καβαλάρης και ο Γεώργιος βασιλιάς.
Σαστίσανε οι εκκλησιές, οι προσευχές, η μάνα μου.
Ο ένας μετράει πετράδια, ο άλλος τ’ αλόγου του μιλά
τα κρύα βράδια.
Πάνω ακριβώς που πέφτει η χάρη σου
και τ’ όνομα σου πορφυρό φωτίζει τον Φλεβάρη
και τ’ όνομά σου βιαστικό σκονίζει όλο το φως
αν δεν συμφώνησαν οι Άγιοι το πώς
τότε απόμεινε για
φταίχτης το φεγγάρι.
