Λήδα Ντόντου
Εντός
Θα
φταίει που είπα καλώς ήρθες σε σπίτι
ανολοκλήρωτο. Τα θεμέλια κοιμούνταν,
όσο οι τσιμεντοκολώνες χαϊδεύονταν
στον αέρα. Κάποια μαδέρια είχαν στυλώσει
ανάστημα και παραμέρισαν στις διαταγές
μου, ανοίγοντας την πόρτα να περάσεις.
Βολεύτηκες στα φωνήεντα του ονόματός
σου, στα ξεκοιλιασμένα έπιπλα, στις
ανακατατάξεις της καθημερινότητάς μου.
Θα φταίει που σου πρόσφερα μόνο καφέ
και εσύ δεν έβαζες ζάχαρη. Καθώς
παρατηρούσα τα χείλη σου να καίγονται,
σε κάθε γουλιά δική μου, ένιωσα την
ανάγκη να σκουπίσω τα κατάλοιπα της
ενοχής σου. Δεν τήρησες την παραμονή.
Είπες «για πάντα» και έκατσες λίγο. Τα
στιλπνά μαύρα μαλλιά σου αναρριχήθηκαν
στους τοίχους, το άρωμα του δέρματος
συσσωρεύτηκε στα κενά δωμάτια και η
αιδήμονα σιωπή σου πόνεσε τα αυτιά μου.
Θα φταίει που κλείδωσα την πόρτα όσο
ακόμα βρισκόσουν μέσα μου και στην φυγή
σου αναγκάστηκες να γκρεμίσεις τη
ραχοκοκαλιά μου.