Ο κατά την πλειοψηφία των τηλεοπτικών πάνελ, κορυφαίος σύγχρονος συνθέτης και στιχουργός που πριν λίγους μήνες γιόρτασε στο ΟΑΚΑ την επέτειο των τόσων ετών στη μουσική βιομηχανία, έχει “κατακλέψει” μουσικές από όλο τον κόσμο (τα παραδείγματα είναι πολλά και βρίσκονται εύκολα).

Αυτό που με προβληματίζει και είμαι περίεργος να το δω στο μέλλον, είναι κατά πόσο η ιστορία τού επιφυλάσσει μια θεοδωρακική/χατζιδακική “δικαίωση” (κάτι που αυτομάτως θα επιβεβαιώσει την απόλυτη παρακμή του πολιτισμού μας),  ή την περιφρόνηση που του αρμόζει. Αυτό ακριβώς δηλαδή που εισπράττουν οι αθλητές οι οποίοι “πιάνονται” ντοπαρισμένοι 5 ή 10 χρόνια μετά τις Ολυμπιάδες και με σκυμμένα κεφάλια επιστρέφουν τα μετάλλια. Τότε και μόνον τότε είναι που καταλαμβάνουν στην εκτίμηση του κοινού την θέση που πραγματικά τους αξίζει.

Πιστεύω σε αυτον τον παραλληρισμό του “ντοπέ αθλητή – μουσαντέ συνθέτη” γιατί και στις δυο περιπτώσεις την πληρώνει κάποιος που χρησιμοποιεί τα θεμιτά μέσα και τρώει αενάως την σκόνη αυτών των “έξυπνων”.

Το ερώτημα παραμένει το ίδιο. Θεοδωράκης/Χατζιδάκις ή Θάνου και Κεντέρης;

* “και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνος”: τίτλος βιβλίου του Μπορίς Βιάν, όπως αυτός έχει αποδωθεί στα ελληνικά