Ασημίνα Ξηρογιάννη. ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΘΡΑΚΑ
Περιμένοντας μωρό
Η κοιλιά μου μεγάλωσε πολύ ‘
Εγινε μπάλα που ‘εβγαζε ήχους
Την αφουγγραζόμουν τα βράδια
Δεν ήξερα τίποτα ‘
Ενα μεγάλο ερωτηματικό
Μια αίσθηση επιρρεπής στην αβεβαιότητα.
******
Φοβάμαι τις λέξεις
που δεν είναι δεμένες με τα βιώματά μου.
Έξω από μένα.
Σαν όνειρα ακυρωμένα.
Σαν απωθημένα.
*******
Το να βάζεις τίτλους στα ποιήματα
είναι όπως όταν βάζεις όρια στις ανθρώπινες σχέσεις.
*******
Θέλω να πάρω ένα δρόμο.
Να πω:<Θα πάω από δω>
και να πάω.
**********
Ένα γράμμα
Αγάπη μου,
ποτέ δεν γράφεις βιβλία με καλό τέλος
Πάντα φοράς μόνο σλιπάκι σου όταν κοιμάσαι
Δεν σου αρέσουν τα ρεμπέτικα τραγούδια
Το χιούμορ σου είναι εκλεπτυσμένο
και σου αρέσει να σε προσφωνούν ”κύριε καθηγητά”
Και όταν σου μιλάω
προσποιείσαι ότι με ακούς.
******
Το ποίημα που ζητά να του δοθεί υπόσταση
Εσύ καθόσουν σε μια πολυθρόνα
και διάβαζες ποίηση(W.H. Auden ήταν νομίζω)
Eγώ οκλαδόν στο πάτωμα
ακουμπούσα με τον αγκώνα μου
το γόνατό σου
Χάζευα-δεν ξέρω -και σε κοιτούσα
Κανένας μας δεν μιλούσε.
(Αυτό ,´απ’ότι θυμάμαι είδα χθες βράδυ στο όνειρό μου)
***********
Ερωτικό
Σκαρφαλώνεις πάνω στα μέλη του
χορεύεις στην κοιλιά του
γλείφεις τον φαλλό του, γράφεις ποιήματα για τον φαλλό του,
περπατάς πάνω στο κεφάλι του
ρουφάς τις πληγές του στωικά
μέχρι να τις γιατρέψεις…
***********
Ανύποπτα κινούμαι μες στο χρόνο.
Σαν σκιά φύλλου που γλυστράει ανώδυνα στο δρόμο.
*************
Ώρες ακίνητη πάνω σε ένα κρεβάτι να τον περιμένεις.
Παγιδευμένη σε έναν άρρωστο έρωτα
πιο εθιστικό και απο το πιο σκληρό ναρκωτικό.
Εικοσι χρόνια χαμένα (αυτή είναι η λέξη τελικά)
Εσύ να καις τη ζωή σου γενναιόδωρα
(Γιατί;Ξέρεις ότι θα΄χεις κι άλλη;)
Aυτό ποτέ δεν το κατάλαβα ολόκληρο.Έν μέρει μόνο.
Πρέπει να νιώθεις πολύ μόνη,my love.
Σαφώς δυστυχισμένη.
Ως το τέλος.(Ποιό θα ΄ναι;)
