 |
| Μουσική υπόκρουση: Τα πέριξ με την Βούλα Σαββίδη |
Μετά το κόψιμο της πρέζας έμεινα μόνος. Ίσως ήταν το μόνο γένους θηλυκού που του αφαίθηκα έτσι άνευ όρων. Δηλαδή για χρόνια νόμιζα ότι είχα τον έλεγχο άλλα παραμυθιάσματα. Αλλά ήταν όμως;
Γκόμενο έψαχνα γκόμενα συνάντησα. Δηλαδή το κάτι εξ ίδιων. Είχα κολλημένο το μυαλό μου στην ρήση από το «Ο ήλιος, δύω», ότι ο Πατέρας μου δεν ήταν Άντρας ήταν μια από τις μικρές γκόμενες….
Και αυτό για να είναι κάτι.
Για να είναι κάτι ή για να είμαι (σε ερωτηματικό τόνο).
Για σταθείτε όμως ρε μάγκες η ισόβια κόντρα μαζί του άλλα μου δίδαξε. Ότι ο ένας ακυρώνει τον άλλον.
Ο ένας Ερωτεύτηκε τον Άλλον.
Άλλα για πόσο.
Και πόσο κρατά ένας έρωτας με γνώση θανάτου; Για κλάσματα ή δευτερόλεπτα το πολύ.
Στις τσάρκες μου για ούζα στα καφενεία μου το σφυρίζανε οι γελοίοι, ότι λέει γύρναγες μεθυσμένος στην Μπέλλου και τον Τσιτσάνη. Πολύ φτωχές οι περιπλανήσεις σου μικρέ μου, και εγώ άλλον εμπειριών ανθρώπων ερωτεύτηκα, εγώ και όλοι με συγκρίνουν μαζί σου. Τσιμπούρι σε νιώθω. Και όλοι πίσω από την πλάτη μου λένε: ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ. Τέλος πάντων. Και όλοι πίσω από την πλάτη του λέγανε. Δεν μασάει…
Από Κάφκα μαγκάκο δεν είχες ιδέα; Τώρα θα μου πεις στο γιαπί;
Κουνήσου μάγκα και ρίχτα φράγκα, έχω να πάω βιβλιοπωλείο για θέατρο: Ο Πατέρας ή κάτι τέλος που να ταιριάζει με την περίσταση. Ο ήχος του Όπλου. Γιατί ως γνωστών το θάνατο σου ερυτεύτητα. Τύπους σαν και εσένα του γράφω στα αρχίδια μου.
(Τούτη η προσπάθεια για τον Ποιητή Σωτήρη Παστάκα, που μου έμαθε ότι η ζωή είναι σαμπάνια: ο ήχος του φελλού, το χύσιμο και το αισθαντικό του ουρανίσκου)
Κορωπί, Πρωταπρηλιά μεσημεράκι γύρω στις 12 παρά
