ΣΑΠΦΩ
ποικιλόθρον’ ἀθανάτ’
Αθάνατη Αφροδίτη που κάθεσαι
σε θρόνο όμορφα στολισμένο,
κόρη δολοπλόκα του Διός, σε ικετεύω:
Σεβάσμια Κυρά μην την ψυχή μου βασανίζεις
με βάσανα και σκοτούρες.
Μα έλα εδώ, όπως ήρθες
και κάποια άλλη φορά
που άκουσες τη φωνή μου από μακριά
κι έφτασες αφήνοντας το παλάτι
του πατέρα σου
ζεύοντας τη χρυσή σου άμαξά σου∙ όμορφα
και γρήγορα σπουργίτια, φτεροκοπώντας,
σ’ έφεραν από τον ουρανό ψηλά
στη μαύρη γη ολόγυρα
διασχίζοντας τον αιθέρα∙
φτάσανε αμέσως∙ κι εσύ, ω μακαρία,
με το αθάνατο πρόσωπό σου χαμογέλασες,
και ρώτησες, τι έχω πάθει πάλι
γιατί ξανά σε κάλεσα
και τι ποθεί τόσο πολύ η τρελαμένη
από έρωτα καρδιά μου∙ «ποιαν να πείσω πάλι
και να τη φέρω πίσω στον έρωτά σου;
Σαπφώ, ποια σ’ έχει αδικήσει;
Γιατί κι αν ακόμα φεύγει, σύντομα θα σε κυνηγήσει,
κι αν δώρα δε δέχεται, τώρα εκείνη θα σου δώσει,
κι αν δε σ’ αγαπά, γρήγορα θα σ’ αγαπήσει
ακόμα κι αν δε θέλει.»
Έτσι και τώρα, έλα, κι απάλλαξέ με
από τον ανυπόφορο καημό, πράξε
όσα ποθεί η καρδιά να γενούν,
και σ’ όλα αυτά να είσαι σύμμαχός μου.
μετ. : Κώστας Λάνταβος
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παρατίθεται εδώ η γνώμη του ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ για το συγκεκριμένο ποίημα.
«Προσωπικά δεν γνωρίζω καμιά ωδή που να μπορεί να συγκριθεί με την ωδή
Ποικιλόθρον’ αθανάτ’ Αφρόδιτα. Όποιος το διαβάσει, θα σας πει ότι δεν έχει γραφτεί τίποτα καλύτερα».
