Τα μικρά ζαρκάδια της μνήμης του Χρήστου Διαμαντή
Δεν μπορώ παρά να σου μιλήσω πάλι με ποιήματα
όπως με ποιήματα μου μιλούσες κι εσύ
γιατί οι ώρες τούτης της νύχτας
είναι λωβοί κυνηγοί
που στήνουν σε κάθε μας λέξη
παγίδες για μικρά ζαρκάδια.
Θυμάσαι αγορίνα τον υπέροχο Βλάντιμιρ Χόλαν
τους στίχους-κρησφύγετα της ζωής
πως στην μουσική δεν υπάρχει ο θάνατος
και γι αυτό μανιωδώς την ακούμε;
Περπατώντας κάθε μεσημέρι ως τη Λέσχη την ίδια διαδρομή
τι σου ’ρθε και μου ’πες μια φορά μες στην προβοκάτσια
θάνατος δεν υπάρχει στο Διδυμότειχο
γι αυτό να το δηλώνουμε στο κουτάκι
«Περιοχές προτίμησης αναπληρωτών».
Και μετά στο Μοτίβο καφέ τα πνιγηρά απογεύματα
κουβέντες για διορισμούς και Μαγιακόφσκι
για τα φωτοστέφανα του Αγίου Ραφαήλ
φορεμένα στραβά στα κεφαλάκια των μαθητών μας
τσάγια με ευφάνταστα μοντιλιάνικα ονόματα
«Νύχτες του Έβρου» και τα λοιπά με την Αφροδίτη
τον Θάνο, τον Κώστα, την Ράνια, τον Νικόλα και τους άλλους.
Και είναι ψέμα απίθανο αυτό που λέει φίλε σ’ ένα ποίημα ο Στραντ
για τ’ άναστρα σκοτάδια που σας αγκαλιάζουν
και τα φθαρμένα πρόσωπα
που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ξαναθυμηθούμε.
Ψέμα–
αλήθεια
σου
λέω
