Ατίθασο κύμα
Την ζωή σου την σφράγισες,
όπως το μάρμαρο σφραγίζει το μνήμα,
σ’ ένα κοιμητήριο έξω από το El Paso.
Αυτά τα μάτια που κοιτάν αλλού,
δεν είναι τα δικά σου· εσύ έμαθες να κοιτάς
μόνο προς τη Μέκκα, τη δικιά σου Μέκκα,
ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό.
Τα σταυρωμένα χέρια σου, τα φιλημένα χείλη·
ακόμα και το αγαπημένο σου φόρεμα,
δεν το φόρεσες ποτέ.
Τι κι αν έπαψε η βροχή και βγήκε ο ουρανός,
δεν το πρόσεξαν τα μάτια σου·
μάτια στραμμένα προς την ιερή πόλη.
Πάντα εκεί σε έβγαζε το ατίθασο κύμα.
