ΙΩΝΑΣ
Μπαίνω μ’ ένα σάλτο
Στο στόμα της νύχτας
Ανοιχτό σαν του ψαριού
Κοιτάζω τ’ απομεινάρια
Πολιτισμών περασμένων
Στα τοιχώματα
Οθόνες της μνήμης
Όλο παρελθόν και εικόνες
Κινούμενος πόλεμος
Παιδικές ηλικίες
Και είμαι εγώ παράξενος Ιωνάς
γιατί αυτό το ψάρι το ξέρω καλά
Μέσα του έχω θαφτεί
κι έχω θάψει τα μυστικά μου
Σκέφτομαι
Κάποιοι θέλουν να μάθουν
όλα τα μυστικά σου
Μα είναι δύσκολο
να τα κρύψεις
στην ωριμότητα μιας πράξης
χωρίς να υποκύψεις
στην προστυχιά αυτού του κόσμου
Κάποτε όταν αυτό το ψάρι
θα με ξεβράσει
θα είμαι ένας άλλος
ΠΑΣΧΑ ‘20
Πάσχιζαν ν’ ακούσουν τη σιωπή
Τους έντυσαν φαντάσματα
Με χέρια κομμένα χωρίς αφή μαύρα
Μύρισε η γειτονιά νεράντζι και οινόπνευμα
Η Μαρία φωτογραφιζόταν με ψεύτικο χαμόγελο
μακάβριες πόζες
η φωτογραφία των γερόντων έστεκε στο κάδρο
σε μαύρο άσπρο
κληρονομιά εποχής θλιβερής
Ούτε θυμόταν πώς πέρασε στα χέρια της
Ο Χρήστος μιλούσε σαν αυτόματο με μάτια κλαμένα
φορώντας ακουστικά τραύλιζε
«Αν κλείσουμε τα μάτια σ’ αυτήν την Άνοιξη
θα έρθει το μετά χωρίς Χειμώνα»
Θα μας ανήκε η Ιστορία.
Οι φωνές τους έρχονταν από μακριά
Ξημέρωνε αργά, μα η μέρα ερχόταν πιο νωρίς
Και η νύχτα είχε ένα σκοτάδι
φωσφορικό
ντροπιαστικό
Επέμεναν στην αναμονή
και στο νερό που θα γίνει κρασί
Άλλοι πάλι
πάσχιζαν να καλύψουν τα θαύματα του κόσμου
με μια πελώρια σημαία
Μπαίναν από κάτω και τα ροκάνιζαν
Αδυνατούσες να ξεχωρίσεις το μέσα απ’ τ’ απ’ έξω
Όλο κάποιος πεταγόταν στις οθόνες
Άλλοτε να φοβερίσει
Άλλοτε να γλείψει
Άλλοτε ντυμένος σεντόνι ματωμένο
να μισήσει να βιάσει το αίμα
φαντασμάτων
λυπημένων
Στις ξένες γειτονιές
Σπαταλούσαν το νερό
Πίναν κρασί κλεμμένο
Κι εγώ όλο κάρφωνα
το κόκκινο μελάνι
στα μάτια μου
Ή άνοιγα το στόμα
και έβγαζα τότε ήχο τριξίματος ρωγμής
Άνοιγα τρύπες στον περιφραγμένο αέρα
Έσκαβα λαγούμι διάφανο
Συναντούσα δυνάμεις που δεν είχα φανταστεί
Τα χέρια
μού έδειχναν το δρόμο
Πάσχιζαν να ενωθούν
τσαλαβουτώντας
σε θάλασσα αιμάτινη
Πλατσούρισμα ευχάριστο.
Λάμψε φεγγάρι ολόγιομο
λίγη ντροπή ακόμα
δε θα βλάψει
Απόψε μοσχοβολάει Πάσχα πεθαμένο.
ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ
Η λόγχη τρυπά
το σώμα
αριστερά
και βγαίνει αίμα
δεν θα κάτσω
να περιμένω και
να προσεύχομαι
δουλεύω με τα χέρια
ξέρω να βγάζω
τα καρφιά
ο διπλανός
είναι επιστήμονας
θα σ’ αναστήσει
η ύλη
θα δημιουργηθεί
από την ύλη
το
πνεύμα
θ’ ακολουθήσει
Βιογραφικό
Ο Νίκος Πετρέλλης γεννήθηκε το 1983 σε στην Αθήνα. Είναι μάγειρας και δουλεύει στον κλάδο της εστίασης. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Η ποιητική του συλλογή Ο ήχος της καύτρας στο σκοτάδι είναι υπό έκδοση στις Εκδόσεις Σμίλη.
