Η ιστορία ξεκινά όταν ο καθηγητής Ρίτσαρντ Μπράουν (Τζόνι Ντεπ) μαθαίνει ότι πάσχει από ανίατη ασθένεια. Την επόμενη στιγμή αποφασίζει να ζήσει το υπόλοιπο του διαθέσιμου χρόνου του ξεπερνώντας κάθε όριο. Θα κάνει την αρχή ξεκαθαρίζοντας λογαριασμούς με οικογένεια και χώρο εργασίας.

Μπορεί το σενάριο του Γουέιν Ρόμπερτς να μπάζει νερά, κατορθώνει ωστόσο να «μιλήσει» άμεσα στον καθένα. Ακόμα και τα κοινότοπα τσιτάτα του άνετου Ρίτσαρντ φτάνουν καθαρά στα αυτιά μας.

Παρά το κάπως υπερβολικό της ερμηνείας του Ντεπ, επιστρατεύοντας τις γνωστές υποκριτικές του μανιέρες, παρά τον στόμφο της φωνής και της κίνησης, στα θετικά συγκαταλέγονται οι συγκρατημένες λήψεις και η στυλάτη σκηνοθεσία, όμοια με την φράντζα του ήρωα στο πλάι του μετώπου ή τη χαλαρή γραβάτα κάτω από το σκούρο γιλέκο.

Τουλάχιστον, η συγκεκριμένη ταινία δεν πουλάει εντυπωσιασμούς. Επιστρέφει στην ασφάλεια των κλισέ, επαναφέροντας το αυτονόητο και το στοιχειώδες ως βασικά συστατικά της δημιουργίας. Και το πιο σημαντικό, λέει όσα έχει να πει μόλις σε 90 λεπτά!

Ο αγώνας για ηδονή πάντα μεγαλύτερος από τον αγώνα για επιβίωση, τα προσχήματα και το ψεύδος των κοινωνικών ρόλων, διαλυμένες ανθρώπινες σχέσεις και στο βάθος το τετελεσμένο του βίου. Γιατί όλοι θα πεθάνουμε. Τίποτα πιο κοινότοπο από αυτό. Μέχρι τότε, πρέπει να ζήσουμε.