PETRAKOLMANČIČ
(Μετάφραση από τα αγγλικά – Χαρίλαος
Νικολαΐδης)
Πως να παραμείνετε πιστοί
Πιστέψτε
με, είμαι πιστή γυναίκα.
Πιστή
στην κομμώτριά μου, ακόμα κι αν κάποιες μέρες,
όταν
μαθαίνει πως ο άντρας της θα γυρίσει αργά απ’ τη δουλειά,
χώνει τη
χτένα στο κρανίο μου
σαν να
τρυπούσε το κεφάλι μου με δικράνι.
Πιστή
στον χασάπη μου, που τυλίγει κάθε κομμάτι κρέας
μ’ ένα
άνοστο σχόλιο,
υπαινισσόμενος
πως η σάρκινη του επιχείρηση
είναι
μιας άλλης φύσης.
Πιστή
στον άντρα μου,
στην
καταστροφική διαλεκτική του έρωτα και του πολέμου
που
εκτυλίσσεται στο πεδίο μάχης της εγγύτητάς μας,
και αργά
μεταμορφώνει τη καρδιά μου σε κουφάρι.
Πιστέψτε
με, είμαι πιστή γυναίκα.
Πιστή
στην πολυώροφη καρδιά μου,
με το
διαφορετικό κλίμα σε κάθε της κοιλότητα,
εξαιτίας
του οποίου, κάποιες φορές,
δεν
μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό της.
Πιστή στα
ύψη και τα βάθη της,
κι ας
είναι τρομαχτικό το τοπίο.
Πιστή στη
φυλή μου, στο σόι μου –
ό,τι και
όπως και όταν και όπου λένε,
αυτό
περνά μέσα κι από εμένα,
ανασαίνω
μαζί τους,
παρότι
είναι ακριβώς αυτοί,
με την
ειλικρινή τους πίστη στο αίμα
που δεν
είναι νερό,
εκείνοι
που μπήγουν τα δάχτυλά τους
πιο βαθιά
στα ευαίσθητα σημεία μου,
και δεν
ικανοποιούνται ποτέ εντελώς
με την
ένταση του πόνου που αισθάνομαι
ως
αποτέλεσμα.
Πιστή στα
παιδιά μου,
τους
νεοσσούς,
στους
οποίους προσφέρω τον αναμασημένο κόσμο,
τοποθετώντας
τον προσεκτικά στο πεινασμένο, ανοιχτό ράμφος τους
ώστε μια
μέσα να μάθουν να τρώνε από εκείνον μόνα τους:
χρυσούς
σπόρους, κόκκινα σκουλήκια, κουφάρια.
Πιστή
στην αλήθεια,
κι ας
έκλεψε την αγνότητά μου πριν από καιρό,
και
είμαστε πολύ κοντά,
κι επειδή
είμαστε πολύ κοντά,
δεν μας
νοιάζει πια.
Πιστέψτε
με, είμαι πιστή γυναίκα.
Μα πως να
παραμείνεις πιστή
όταν η
επίμονη αλήθεια
διαστρεβλώνει
λέξεις, εικόνες, πράξεις;
Όταν
προσπαθώ να φέρω σε αρμονία
αυτό που
ξέρω με αυτό που είμαι;
Όταν
είμαι ολόκληρη μέσα στη μέρα
αλλά το
βράδυ αποσυντίθεμαι,
και γι’
αυτόν τον λόγο μερικές φορές δεν ξέρω
αν μπορώ
να εγγυηθώ
για τον
εαυτό μου;
Πιστέψτε
με,
είμαι
πιστή γυναίκα.
Και μια
πιστή γυναίκα
Πρέπει
πάντα να υπερασπίζεται
όλες της
μορφές της αφοσίωσης
και της
προδοσίας
προκειμένου
να μένει πιστή
στην
εικόνα
μιας
πιστής γυναίκας.
Απλωτές
Κολυμπάς
τόσο μακριά στην ανοιχτή θάλασσα
που τα
παιδιά σου γίνονται μικρές κουκκίδες, κι εκείνος μια κουκκίδα στην ακτή.
Αρχίζεις
να θυμάσαι πως ήταν το να κολυμπάς
Όταν οι
κουκκίδες στην ακτή δεν σε περίμεναν να γυρίσεις.
Με κάθε
απλωσιά πλησιάζεις την αρχική σου κατάσταση.
Χαιρετίσματα,
αδελφή μου, μακρινή και γαλήνια,
δεν ξέρω
πως να σου δείξω ότι κάποτε ήμουνα εσύ,
μπορώ
μονάχα
να
κολυμπώ με τις δικές σου απλωσιές.
Με κάθε
απλωσιά θυμάμαι τον εαυτό μου όλο και περισσότερο,
το σώμα
που είχα τότε, το δέρμα, τις σκέψεις.
Αν το
σκεφτείς, σε λίγες απλωσιές, δημιούργησε εσένα –
όπως εσύ
ακόμα και τώρα δημιουργείς μια μεσήλικη γυναίκα και τότε
μια στην
ωριμότητά της και μετά μια γριά γυναίκα
που θα σας
ξεχάσει όλες. Ή ίσως όχι.
Θα φύγετε
όλες μαζί όταν έρθει η ώρα.
Με κάθε
απλωσιά, την πλησιάζεις, την αδελφή σου, μαζί και την γριά γυναίκα,
παρότι
σύντομα θα γυρίσεις,
και με
κάθε απλωσιά θα πλησιάζεις
αυτές τις
τρεις κουκκίδες στην ακτή.
Αυτό που
θα γίνεις αναδύεται, κι έχει ήδη αναδυθεί.
Αυτό που
ήσουν ακόμα συμβαίνει, κι έχει ήδη συμβεί.
Στο
μεταξύ, εσύ, πάντα ίδια, στη μέση μιας απλωσιάς.
Κάτω απ’
τα πόδια σου, στα μαύρα βάθη, μια λευκή φάλαινα επιπλέει,
πίσω σου
ξετυλίγονται αφρώδη κύματα,
η μεγάλη,
ασυλλόγιστη αδιαφορία του ωκεανού.
Αμφίβια
Είμαστε όπωςτα αμφίβια·κάποιες φορές έξω, στην ξηρά,
κάποιες
φορές βυθισμένοι στους εσωτερικούς μας βάλτους.
Νιώθουμε
ασφαλείς μέσα στους λασπώδεις βάλτους μας.
Ευδοκιμούμε
μέσα τους.
Είμαστε
ευαίσθητοι στην αφή,noli me tangere·
και σε λέξεις και σε ματιές, noli me legere, noli me videre.
Το αίμα μας κάποιες φορές βράζει, κάποιες φορές
παγώνει, κάποιες φορές είναι πιο ήπιο.
Έχουμε μεμβράνες πίσω από τα βλέφαρά μας, κι
επιπλέον ένα ζευγάρι ματόφυλλα,
ώστε να μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας σφιχτά,
οριζοντίως και καθέτως.
Κάνουμε έρωτα χωρίς να κοιταζόμαστε,
ορμάμε ο ένας στον άλλον από πίσω, ώστε να μπορούμε
ν’ αρπάξουμε,
ν’ ανασχηματίσουμε και να φαντασιωθούμε τις επιθυμίες
και τα οράματά μας.
Μετά παίρνει ο καθένας τον δρόμο του γιατί εκείνος
που μας όρμησε
αρχίζει, αργά ή γρήγορα, να βρωμάει θλίψη,
κι αυτό είναι αβάσταχτο, δεν γίνεται να το
βαστήξουμε.
Είμαστε όπως τα αμφίβια·ακέφαλες, άποδες διενέξεις.
Μετάσταση
Οι δυο
τους συνεχίζουν να χαϊδεύονται,
καλοπιάνοντας
ο ένας τον άλλον για να μάθουν
τι είναι,
τι θα μπορούσαν να είναι, τι τους αρέσει.
Τότε
πέφτουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, βυθίζονται ο ένας μέσα στον άλλον,
γδύνουν ο
ένας τον άλλον.
Τότε
χτυπάνε ο ένας τον άλλον,
για να
μάθουν κάτι περισσότερο από το τι είναι, τι θα μπορούσαν να είναι, τι τους
αρέσει.
Είσαι ο
πρώτος που ανοίγει την επιδερμίδα σου.
Βλέπεις
ότι υπάρχει ένα πλήθος κάτω από το δέρμα,
και ότι
όλα τα κόκκαλα μπορούν να διαταχθούν
τυχαία σε
νέους συνδυασμούς.
Τότε
εκείνος κάνει την επόμενη τομή,
Και η
κόκκινη σάρκα του ανθίζει, το αίμα του, που μυρίζει μαγιά, κυλά.
ακουμπάει
απαλά τους μεγάλους καλόγερους,
τα
εξογκώματα, τις εφελκίδες
και όλα
τα υπόλοιπα συμπτώματα
του
τελικού αυτού
σταδίου
της
εγγύτητας.