Μπήκα στην αίθουσα αγνοώντας τι πάω να δω. Στην εναρκτήρια σκηνή χαμογέλασα. Τα πρώτα λεπτά κυλούν ομαλά: δομημένο σενάριο, καλούτσικες λήψεις, αξιόλογο καστ. Όσο η ιστορία ξετυλίγεται το σενάριο ξεχειλώνει, οι χαρακτήρες παρανοούν σε σημείο αποκτήνωσης και ο θεατής –αν ακόμα παρακολουθεί– στέκει με μία καθόλου ευχάριστη αμηχανία.
Ο λόγος για την τελευταία ταινία του σαραντάχρονου Ισλανδού Χάφστεϊν Γκούναρ Σίγουρδσον (Hafsteinn Gunnar Sigurðsson), “Κάτω από το δέντρο”(Undir Trénu). Μέσα στα ενενήντα λεπτά του φιλμ επιχειρείται μία αποδόμηση της ζωής τριών οικογενειών της Βορείου Ευρώπης, αφορμή ασήμαντων γεγονότων μιας κατά τ’ άλλα ανούσιας καθημερινότητας.
Ένα δέντρο και η σκιά του στην άκρη ενός κήπου σε προάστιο του Ρέικιαβικ γίνονται αφορμή να πυροδοτηθούν σειρά συγκρούσεων μεταξύ οικογενειών και γειτόνων που καμουφλάρονται καιρό. Αν και ουσιαστικά, τον πρωταγωνιστικό ρόλο φαίνεται να έχουν η γάτα και ο σκύλος ένθεν κακείθεν των γειτόνων!
Το γκρίζο και ψυχρό του τοπίου ταιριάζει απόλυτα με τους χαρακτήρες των ηρώων. Άνθρωποι σκυθρωποί, χαμένοι στο ανέραστο της ύπαρξής τους. Προσωπικότητες βυθισμένες στη θλίψη τους. Σκληροί διάλογοι, παράλογες κινήσεις και μυστικά που μόνο μυστικά δεν είναι. Κυρίως όμως η ισχυρή επίδραση του γυναικείου παράγοντα στην εξέλιξη της ιστορίας. Πράγματι, πίσω από κάθε έκβαση του σεναρίου, ο καταλυτικός ρόλος μιας γυναίκας.
Δυστυχώς, τα τελευταία λεπτά της ταινίας γίνονται αστεία, σχεδόν φαιδρά, διαλύοντας κυριολεκτικά ό,τι αξιόλογο είχε να δώσει σενάριο και σκηνοθέτης. Συμβαίνουν κι αυτά καμιά φορά…
