ΣΤΑΥΡΟΣ
ΚΑΡΑΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ, «Κρίσιμα», εκδόσεις Θράκα, 2015
Ονομάστηκε
“εποχή της κρίσης”, έχουν γραφτεί για
αυτήν πολλά κι έχουν δικαιολογηθεί εκ
τούτου πολλά επίσης. Υποστηρίχθηκε,
μεταξύ άλλων, ότι τούτη η εποχή θα
γεννήσει έργα τέχνης, η οποία σε τέτοιες
“κρίσιμες” καταστάσεις ανθοφορεί. Για
τον Σταύρο Καρακωσταντάκη, ακόμη κι αν
οικειοποιείται την λέξη στον τίτλο του
βιβλίου του, μάλλον ζούμε το (και στο)
σημείο του αιώνιου κύκλου που ζέχνει
όχι τόσο από την κρίση, μα από μια
ολοφάνερη παρακμή. Αυτό φαίνεται να
υποστηρίζει ο Καρακωσταντάκης στο
τελευταίο ποίημα της συλλογής του. Ο
λόγος του Καρακωσταντάκη, μερικές φορές
ρομαντικός μα κυρίως δίχως ψιμύθια,
καταγγελτικός και τραχύς περιγράφει
στιγμιότυπα (σαν πλάνα ταινίας) των
τελευταίων “κρίσιμων” ετών, από την
πλευρά ενός άνεργου (και σχεδόν άπελπι
νέου). Άλλες φορές πάλι με (αυτο)σαρκαστικό
χιούμορ αντιμετωπίζει τα γεγονότα που
στα ποιήματα περιγράφονται. Όλα τα
ποιήματα είναι, θα έλεγα, εξιστορήσεις.
Στον Καρακωσταντάκη δεν θα βρούμε
φιλοσοφίζοντες στίχους. Η υπαρξιακή
του αγωνία, άμεσα συνδεδεμένη με “τα
βασικά” δεν του δίνει περιθώρια για
αναζητήσεις πέραν των πρωταρχικών. Στα
ελευθερόστιχα ποιήματα του θα δούμε
άλλοτε την πάλη με την καθημερινότητα,
άλλοτε την υπομονή της ανέχειας, άλλοτε
τα ερωτικά τερτίπια του σώματος. Τα
έμμετρα ποιήματα του περισσότερο
μοιάζουν με τραγούδια, όμως και εκεί
βρίσκει ο αναγνώστης χάρη και αμεσότητα.
Το στοίχημα του Καρακωσταντάκη, όσο κι
αν αρχικά μοιάζει τέτοιο, δεν είναι η
στείρα καταγραφή μιας εποχής, αλλά η
απόπειρα να εξαχθούν διαχρονικά
συμπερασματα για την συμπεριφορά και
την υπόσταση των ανθρώπων. Το πόσο και
αν τα καταφέρνει μένει ως ερώτημα τέχνης
και στα ίδια τα ποιήματα του βιβλίου.
