«Η έμπνευση» είπε σε κάποια συνέντευξή του ο Μίκης
Θεοδωράκης, «είναι σαν τη λάβα. Αν την πιάσεις στα χέρια σου νωρίς, καίγεσαι.
Αν καθυστερήσεις, παγώνει και γίνεται άχρηστο πέτρωμα». Η πολύ επιτυχημένη παρομοίωση (όλοι μας
γνωρίζουμε πως πάντα έτσι συμβαίνει), δεν μας λέει όμως από πού προέρχεται η
έκρηξη της λάβας. Ο μέγας Σαρλ Μπωντλαίρ δίχως τον οποίον δεν θα υπήρχαμε ούτε
εμείς, ο πατριάρχης όλων των ποιητών, σαρώνοντας δια μιας τις προκαταλήψεις του
ρομαντισμού περί «θεόπνευστου ποιητή», δηλώνει ευθαρσώς πως η «έμπνευση είναι
αδελφή της καθημερινής εργασίας».
Αρκεί να στρωθεί κανείς στη δουλειά και η έμπνευση θα έρθει
κάποια στιγμή. Η Αγκάθα Κρίστι στρωνόταν στο γράψιμο και η έμπνευσή της
προερχόταν από το δάγκωμα ενός ξυνόμηλου. Ο Αλμπέρτο Μοράβια καθόταν κάθε μέρα
και έγραφε από τις 7 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι. Μετά έτρωγε και
κοιμόταν. Το απόγευμα το αφιέρωνε στους φίλους του και το βράδυ στα θεάματα.
Την άλλη μέρα φτου κι από την αρχή. Ο Γιάννης Ρίτσος θεωρούσε χαμένη τη μέρα αν
δεν είχε γράψει τουλάχιστον ένα ποίημα.
Εσείς όμως φίλοι μου γράφετε εξαιτίας μιας γυναίκας. Είστε οι
μόνοι που πιστεύετε ακόμη στην ύπαρξη της Μούσας. Χάρη σε σας τα
κοριτσάκια χαίρονται κι αγάλλονται,
ακόμα.
