Τ’ ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΜΙΑΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ
Ο εγωισμός, μαχαίρι αμφίστομο,
Πληγώνει πρώτα τον τοξευτή του.
Τι θα γινόμασταν χωρίς την απληστία,
Χωρίς την αλαζονεία να γίνουμε
Οι καλύτεροι
Κι όχι απλώς βέλτιστοι;
Τι θα γινόμασταν χωρίς τον έρωτα
Τον κουρσευτή,
Τον επιλήσμονα κατακτητή
Αδιαπραγμάτευτης ξερολιθιάς
Στην Κέα;
Η φιλότης και το νείκος
Παλεύουν αγκαλιά
Με τις τραχειές σαύρες
Και τις δειλές οχιές
Να κερδίσουν την αιωνιότη
Μιας στιγμής δίχως βάρος…
21-29/5/2013
Η ΣΧΕΣΗ
Κομμάτια βρίσκουμε στους άλλους,
Θραύσματα στον καθρέφτη
Του μυαλού μας.
Προσεγγίζουμε για μια στιγμή
Τον Δημιουργικό Νόα,
Την ώρα της μεγάλης έκστασης,
Της προσευχής, του διαλογισμού,
Στο αποκάρωμα των αισθήσεων,
Στην ταντρική ένωση με το Όλον,
Σφίγγοντας με τα δάχτυλα
Τα χέρια του Άλλου
Που δεν θα γίνει ποτέ ο δικός μας
Αφού δεν ανήκει ούτε στον εαυτό του,
Αλλά στη μοναξιά,
Στην αμφιβολία,
Στην απελπισία του αποχωρισμού
Από το Ένα
Που ενυπάρχει όμως
Στο στυφό φιλί μας.
Πειραιάς, 29/5/2013
