Sestina Εκδόσεις
ΣΕΛΙΔΕΣ: 64
Από τις νεοσύστατες εκδόσεις Sestina,μια επιλογή από μεταφράσεις του Διονύση Καψάλη που δημοσιεύονται για πρώτη
φορά σε βιβλίο και μεταφράσεις του Γιώργου Κοροπούλη αναθεωρημένες(κατά την
προσφιλή τακτική του) από τον ίδιο, συνδιαλέγονται σ’ ένα δημιουργικό παιχνίδι, τόσο με
όρους αισθητικής όσο και με όρους περιεχομένου. Από τον William Shakespeare, τον John Donne και τον GuidoCavalcanti ως τον F.G.Lorca, τον W.H.Auden και τον Philip Larkin, με ενδιάμεσους σταθμούς βικτοριανές
δεσποσύνες με κλίση στη μεταφυσική, λευκοντυμένες,αγοραφοβικές κυρίες και ζεύγη
Γάλλων καταραμένων με Ρωσίδες ποιήτριες περιπαθείς, πυρέσσουσες και εκπεσούσες,
μια διαδρομή στην ιστορία της λυρικής ποίησης, χαρτογραφημένη από δύο
(σεσημασμένους) συνενόχους – πλοηγούς, οι οποίοι μοιράζονται τη μεταφραστική
οπτική ως προέκταση του αυθεντικού ποιητικού βλέμματος που χαρακτηρίζει τον
καθένα ξεχωριστά – και τους δύο μαζί.
W.H. AUDEN, “FUNERAL BLUES”
Μτφρ.: Γ. Κοροπούλης
Σωπάστε τα ρολόγια, κόψτε το τηλέφωνο,
Ρίξτε ένα κόκαλο στο σκύλο – μη γαβγίσει
Κλείστε τα πιάνα και με καλυμμένο τύμπανο
Ξεπροβοδίστε τον – κι ο θρήνος ας αρχίσει:
Σηκώστε σμήνη – να περνούν με στεναγμό
Γράφοντας με καπνούς τα νέα: Είναι Νεκρός.
Στα περιστέρια όλα φορέστε μαύρο κρέπι,
Στους τροχονόμους μαύρα γάντια καθώς πρέπει.
Ήταν ο Νότος κι ο Βορράς μου, η Ανατολή μου
Κι η Δύση μου, το οκτάωρο κι η Κυριακή μου,
Το βράδυ κι η αυγἠ μου, η σκέψη μου, το πάθος.
Η αγάπη αυτή θα ζει για πάντα, έλεγα. Λάθος!
Τ’ αστέρια – ποιος τα θέλει; Κλείστε τα έξω. Κρύψτε
Το παλιοφέγγαρο, τον ήλιο παροπλίστε.
Διώξτε τα δάση, αδειάστε τον ωκεανό.
Τίποτα πια δεν μπορεί να’ναι για καλό.
CHRISTINA ROSSETTI, “REMEMBER”
Μτφρ.: Δ. Καψάλης
Να με θυμάσαι όταν θα’μαι μακριά,
Μακριά σε χώρα σιωπηλή, να μην μπορείς
Εσύ απ’ το χέρι να με παίρνεις ούτε πια
Μισή στραμμένη για να φύγω νά’ μαι εκεί.
Να με θυμάσαι κι όταν πια δεν θα μου λες
Μέρα τη μέρα σχέδιά σου για το μέλλον∙
Να με θυμάσαι απλώς: καταλαβαίνεις, πλέον
θα’ναι αργά για προσευχές ή συμβουλές.
Μα κι αν για λίγο με ξεχάσεις κι ύστερα
Με θυμηθείς ξανά, μη θλίβεσαι: γιατί
Εάν αφήσουν το σκοτάδι κι η φθορά
Έστω ένα ίχνος από αυτά πού’χα σκεφτεί,
Καλύτερα είναι να γελάς κι ας μη θυμάσαι
Παρά να μη με λησμονείς και να λυπάσαι
