Για αρκετούς
μήνες κάθε χρόνο κυκλοφορώ με έναν επίδεσμο στο αριστερό μου χέρι . Όταν ο
κόσμος ρωτά “τι έπαθες” πάνω από το ύφασμα εξελίσσεται πάντα και μια
διαφορετική ιστορία. «Με δάγκωσε σκύλος , κάστορας στην λίμνη, στις Πρέσπες,
μάλωσα με μια αρκούδα, έπεσα από το ποδήλατο»
– -Πως έπεσες;
– – Ήπια πολύ
και έπεσα
– -Τόσο απλά!
– – Ναι
– Κάστορας,
πως; Καλά είσαι τώρα;
– – Καλά, απλά
μερικά βράδια σηκώνομαι και κάνω κατασκευές.
– -Τι
κατασκευές;
– -Φράγματα σε
υπονόμους, σε σιντριβάνια και άλλα τέτοια
Όταν πάλι
περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα αφαιρώ τον επίδεσμο και οι πληγές
γίνονται
ουλές .
*
Στον χώρο
εργασίας μου ότι φορώ πρέπει να έχει μακρύ μανίκι, χειμώνα καλοκαίρι. Βλέπετε
ένας άνθρωπος με χοληστερίνη , ένας διαβητικός μπορεί να ακουμπήσει και να
πάρει τα φάρμακα του εκεί που δουλεύει. Ένας που έχει υποστεί ατύχημα από
κάποια αμέλεια μπορεί να αφήσει το καμένο, σκαμμένο δέρμα του εκτεθειμένο στην
κοινωνία.Ο αλλεργικός θα φταρνίζεται ασταμάτητα μπροστά σε ένα πλήθος και η
γειτόνισσα μου με τις ημικρανίες θα παραλάβει τα οπιούχα παυσίπονα της χωρίς να τα τυλίξουν με μυστικά.
Ο αθεράπευτα
σχιζοφρενής θα παίρνει την συμπόνια και τον χλευασμό της πλέμπας μέχρι τον
τελικό εξορισμό του, ενώ ο λειτουργικός θα ζει καθημερινά με τον
φόβο της αποκάλυψης , θα φουσκώνει σαν το γουρούνι κάθε στιγμή όσο οι λογικοί
θα στηλιτεύουν την λαιμαργία του.
Ο διαταραγμένος, ο οριακός τέλος, στο
μεταίχμιο της λογικής και της τρέλας θα κατηγορηθεί και για υποκριτής και για
τρελός για το υπόλοιπο της ζωής του. Γνωρίζοντας αισθαντικά την λογική και την
ψύχωση , μιλά μια γλώσσα ακατανόητη για τους υπόλοιπους μα σε αντίθεση με τον
ψυχωτικό, αυτός γνωρίζει καλά τη γλώσσα των άλλων .
«Όλοι είμαστε λίγο οριακοί» του λένε, «δεν
έχεις τίποτα»- «Πρέπει να χωρίσουμε δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτήν την
κατάσταση» – «Οι αυτοτραυματισμοί σου γίνονται όλο και πιο σοβαροί, αν δεν
αυξήσεις την δόση των φαρμάκων και
συνεχίσεις να πίνεις δεν έχουμε άλλη λύση από το να σε κλείσουμε μέσα για λίγο»
.Ο μέσος άνθρωπος χωρίς καμιά γνώση για τους ανθρώπους του ανάμεσα, δεν κάνει
καμιά επιτυχημένη προσπάθεια να προσεγγίσει κάποιον με διαφορετικές
συναισθηματικές αντιδράσεις σε παρόμοια ερεθίσματα με εκείνον.Ο χώρος που ο
οριακός καταλαμβάνει είναι άγνωστη γη στο κεφάλι των άλλων . Η θεραπεία του
είναι η όλο και λιγότερη χρησιμοποίηση της δικιάς του γλώσσας. «Πρέπει να
φύγεις από εκεί» λένε πραγματικά οι ψυχίατροι. Η νοσηρή παρόρμηση δίνει την θέση
της με τα χρόνια στο άγχος και στην κατάθλιψη.Οι χαοτικές και ενθουσιώδεις
σχέσεις στην αποφυγή την απόρριψη και την μοναξιά .Οι εναλλασσόμενοι στόχοι,
στην επανάληψη ενός προγράμματος. Αυτά τα αποτελέσματα φέρνει η θεραπεία. Στην τελική δεν είναι κάτι καλύτερο για τον
ίδιο, παρά ένας πρόσφυγας που προσπαθεί να επιβιώσει. Άλλες φορές τα καταφέρνει
, άλλες πάλι όχι
